blog 4

Blog 4
Tropea.
We komen om 17.00 uur aan in de haven. In Italië blijft men toch moeite hebben om de naam Otter op papier te krijgen. De vrouw die de registratie doet kan goed Engels. Dit keer spel ik Otter in het internationale alfabet dus Oscar Tango Tango Echo Romeo. Toch presteert ze het om op de kwitantie er Hotter van te maken. Nou jaaa. Na het douchen zijn we per taxi naar het oude centrum boven op een ongeveer 80 m hoog plateau gereden. Het is er wel wat toeristisch maar ook erg pittoresk. Het oude stadje, nu het oude centrum ligt op hoge rotsen. De opstaande rotsen glad uitgeslepen door de zee. De intussen uitgebreide stad ligt een niveau lager. Het is een aardige klim om van de haven daarheen te wandelen. Er zijn diverse mooie doorkijkjes vanuit de hoog gelegen straatjes op de zee. Slenterend door de achteraf straatjes en steegjes wisselen armoe en verval zich af met mooi opgeknapte panden met enige status en allure.
En zoals altijd in warme landen hoor je buiten het leven in de huizen mee. Opeens hoor ik een boze vaderstem uithalen, gevolgd door een jongens stem met “niènte” (niets). Het galmt door de straat. Ik schat in dat er gezegd is. Vader: “Wat heb je nou weer gedaan?” Zoon: “ik heb niks gedaan.” De taal klinkt hier zo anders. De klinkers worden uitgerekt de intonatie is haast muzikaal te noemen. Er wordt erg luid gesproken. Ze zullen beiden in dezelfde kamer hebben gestaan maar het klinkt zo luid alsof ze 10 meter uit elkaar staan. Ik heb het al eerder gezegd, de Italianen zijn theatrale mensen. In de schemering staan vrouwen op hun balkons de plantjes water te geven, de was binnen te halen en stil naar de mensen beneden te kijken. We eten in een restaurantje op het randje van de kliffen. Erg hoog met een prachtig uitzicht op zee, het lager gelegen gedeelte van de stad en het strand waar het water super helder is. We wandelen nog wat en kijken wat rond op een markt met tweedehands spullen. In het hoogseizoen zal het hier stikken van de mensen.
Marti, ik moest hier aan jou en Hans denken. Een prachtig plekje om eens een van jullie uitstapjes naar te maken, maar dan niet in het hoogseizoen. Je kunt hier appartementjes huren en prachtig wandelen. De omgeving is geweldig mooi.

Maar wij varen verder naar Cetraro. Onderweg kruis je dan de route die alle veerdiensten naar het eiland Capri nemen. Daar zijn ook kleine water taxi diensten bij die in speedboten op en neer jakkeren. Het is zeer druk en de golven komen van alle kanten. Je doorkruist zo de hele golf van Napels. Een grote klotsbak met veel geschommel. Daar varen we ook de Vesuvius voorbij, maar net als de Etna op Sicilië en de Stromboli die we onderweg zien, zijn de vulkanen slecht zichtbaar en in nevelen gehuld.
Het zou een slechte businesscase zijn om in Italië elektrisch aangedreven motorboten te willen verkopen. Een motorboot moet een onstuimig gebrul laten horen er moet te veel vermogen zijn het moet er uitbundig kleurig en stijlvol uit zien.
Elektrisch varen,… ik zie het hier niet gebeuren. Zonder een waarde oordeel te willen geven. Het past gewoon niet bij de bella figura van de Italiaanse man.
We zijn op weg naar Palinuro een ankerbaai bij een steile rotskust met daarin uit gespoelde grotten. We zwemmen al snorkelend naar een grot. We scharrelen wat rond in de grot en op het strandje ervoor. In de grot onder de klif komen we een Italiaan tegen met zijn zoon. Hij is helemaal enthousiast en wijst ons op een bodemlaag waarin kleine botjes zichtbaar zijn. Ik maak er foto’s van. Kan Joris eens uitzoeken wat het is? Of moet ik bij een geoloog/archeoloog zijn? Enorm als je bedenkt hoeveel gewicht er boven je hoofd hangt.

Nog even terug naar een vergeten beschrijving uit de straat van Messina.
Terwijl we de straat aan het uitvaren zijn, komen we in de verte een vissersboot tegen met een heel hoge mast (zo’n 15 m) met daarin een kraaiennest met 3 mannen erin. Dichterbij gekomen blijkt er ook een 15 m lange boegspriet voor uit te steken, waar iemand met een harpoen kan staan. Alles wordt gesteund door heel veel tuidraden. De boot (12m) wordt door de stuurman boven in het kraaiennest bestuurd. Doordat men zo hoog boven het water in het water kijkt kan men de vissen beter zien. Deze boten zijn hier ontwikkeld om zwaardvis of tonijn te kunnen besluipen en te harpoeneren. Overdag “slapen” deze vissen aan de oppervlakte. Het is vanzelfsprekend dat deze boten alleen tijdens rustig weer kunnen worden gebruikt.
Ik kwam laatst een Italiaan tegen die redelijk Engels sprak. Ik vroeg waarom er toch zo weinig Italianen een andere taal kennen. Waarop zijn antwoord was. Wij gaan er kennelijk vanuit dat mensen die ons land bezoeken zich in onze taal verstaanbaar kunnen maken. Na enige tijd vermelde hij dat hij vorige maand een week in Nederland was geweest. Waarop ik het niet kon nalaten te stellen, maar dan zal je vast ook wat Nederlands kunnen? Hij moest glimlachend ontkennen, en ging door over een ander onderwerp.
De Middellandse zee is een afgesloten zee met uitzondering van de straat van Gibraltar.
De helft van het water wat verdampt in de Middellandse zee, komt weer in de zee via alle er op uitkomende rivieren. De andere helft wordt aangevuld via de straat van Gibraltar met water uit de Atlantische oceaan. Men schat dat op 1.000.000 kubieke meter per seconde. Dat is in ieder geval altijd stroom tegen als je daar naar buiten vaart.
Amalfi
We tanken eerst brandstof en krijgen bezoek van de havenmeester in zijn rubberbootje. Is het de bedoeling om hier te overnachten? Ja, is het antwoord. Heeft u een plek voor ons? Ja, maar ik zal je boot daar naar toe varen. Oeps, mijn roer uithanden geven aan een vreemde. Dit heb ik nog niet eerder meegemaakt. Hij heeft begrip voor mijn bezwaren. Maar de man is zeer pertinent. Anders geen ligplaats. Ik blijf bij hem staan om eventueel in te grijpen. Het was zeer krap manoeuvreren. Toch had ik het met gemak zelf gekund. Er zullen in het verleden wel mensen geblunderd hebben op die lastige plek. Later ga ik afrekenen bij de havenmeester …”een nacht kost €90.00 meneer, maar als u cash betaald zonder kwitantie betaald u maar €60.00”. Graag denk je dan . Maar er zijn geen douches of toiletten, wel heb je daarvoor elektriciteit en water op de steiger. En is er een bewaker 24/7 aanwezig. In Nederland betalen we gemiddeld €20.00 Maar dan wel met douche en wc en elektra.
Amalfi is een zeer toeristisch dorpje die in en aan de steile rotsen is gebouwd. De veelal witte bebouwing gaat wel honderd meter omhoog. Er gaat in een smal dal vanuit zee een opklimmende winkelstraat omhoog. Aan de zijkant allemaal poortjes en gangetjes met daar achter steile trappen omhoog om in de andere woonbuurten te kunnen komen.
Na al het geklauter dorstig geworden, besluiten we wat te gaan
drinken. Voor we gaan zitten, kijk ik even op de kaart voor de prijzen. € 10.00 voor een biertje! Nee, dit is niet in een nachtclub met schaars geklede dames. Dit is op een pleintje tegen over de kerk waar je voor de bezichtiging er van gecontroleerd word of je gepast gekleed naar binnen gaat. Het moet niet gekker worden. Dan maar staand aan de koffie bar een espresso en een cappuccino totaal €2.40. Er is geen ander land waar de koffie en trouwens ook het ijs zo lekker smaakt. Later op de avond zitten we voor diezelfde kerk met lange grote trappen ervoor (beetje zoals de Spaanse trappen in Rome)waarop mensen foto’s maken, ijsjes eten, goed Wifi ontvangen en zitten te kletsen met elkaar, gezellig. We skypen met Joris. Fijn dat het allemaal zo makkelijk kan, als je tenminste Wifi hebt.
Vanuit Amalfi varen we weer een nacht door. Je kunt dan enorm opschieten en mijlen maken. We willen de boot toch graag naar huis zien te krijgen en dat betekent dat je ook door moet varen. De afstand van de kustlijn van westelijk Italië is enorm en we varen dan ook gemiddeld 8 tot 12 uren per dag om deze afstand af te leggen. Je moet je ook voorstellen, dat als je hier vaart van kaap naar kaap om niet een hele baai door te moeten varen (dan is de afstand nog eens zoveel), je gauw 50 tot 60 mijlen per dag vaart. Vaak zitten havens ook rond die kapen. We zien dus ook het grootste gedeelte van de dag alleen maar zee of een kustlijn die soms wat dichterbij is en soms alleen maar een streepje is aan de horizon. Ook wel saai soms. En mijn boeken zijn uit. Als er iemand op bezoek komt, wil ik graag 2 boeken lenen die Rob en ik beiden kunnen lezen.
We stoppen in Riva da Traiano. Een super grote jachthaven, waar geen bal aan is. Een soort resort, verder weg van de stad met een eigen winkelboulevard met allerlei winkels, waar het woord “Watersport” voor staat. Voor de leken onder ons, dat betekent meestal dubbel zoveel betalen en niet echt gezellig. We blijven 1 nacht, wassen onze lakens en wat kleding in onze eigen kuip en varen weer verder.
Eiland of Isola Giglio
Dit is weer een stap in de noord westelijke richting en een aanzet om de overtocht naar Frankrijk te maken. We hebben bij het begin van deze dagtocht geprobeerd om de havenmeester van Giglio te bellen om een overnachtingsplek te reserveren. Het is niet gelukt blijkbaar kloppen de nummers uit de Almanak van dit jaar niet, dit is al de tweede keer. We weten dat het maar een kleine haven is. En als we er aan komen, en ons buiten de haven, melden via de scheepsradio, krijgen we te horen dat het vol is. Mijn verweer en troef speel ik uit. Its only a small boat of 8.50 meter. Zijn antwoord was: “maybe, if you like you can wait till seven no guaranties.” Na een half uur schuif ik na vele andere schepen die blijkbaar wel hebben gereserveerd ook de haven in. Er wordt gelijk gereageerd: het is vol, ga weg. Hij zwaait hierbij met zijn armen hoog de lucht in. Ik vraag: ” if I wait till seven do I make any chance?” “Maybe”, is zijn antwoord . Ik blijf op een achteraf plekje in de haven maar in het volle zicht wachten. Er komen nog meer jachten om een plek bedelen, maar worden op z’n Italiaans afgepoeierd waarbij het van beide kanten flink kan schetteren in woord en gebaar. Mijn lesje in nederigheid werpt vrucht af. Om over zevenen schettert de oproep om ook te komen afmeren over de scheepsradio. Thank you sir. Ondertussen wist ik dat er gelukkig een goede beschutte ankerplek nabij was. Vele van jullie zullen de naam van dit eiland bekent voor komen. Dat klopt, dit was, in 2012, de dramatische plek waar de Costa Concordia strandde. Waarbij mensen om het leven kwamen. En waarbij de kapitein op schandelijke wijze zijn plicht verzuimde. Het schip is allang geborgen maar er zijn nu nog grote kranen bezig om de laatste rommel op te ruimen. Via wifi ‘s avond bij de koffie in het stadje, komen we er achter dat er een behoorlijke storm op komst is in het gebied waar we door moeten op weg naar Frankrijk. We onderzoeken alle optie om eventuele harde wind in een veilige haven af te wachten. Alle mogelijkheden in de richting die we willen gaan zijn bij de te verwachte wind niet helemaal beschut en dus kiezen we voor een dure haven Punta Ala iets verder weg van ons doel Frankrijk. Jan mijn zeilmaat die 15 jaar geleden met mij onderweg was naar Frankrijk is daar flink kwaad geworden op de bediende van de brandstof steiger.
Een zeiljacht voor ons tankte naast diesel ook zijn watertank vol. Toen wij aan de beurt waren vroegen we ook om de waterslang. Dit werd geweigerd zonder opgaaf van reden. Ook na aandringen bleef het “NEE”. Waarop Jan in het Nederlands de man in niet te herhalen woorden liet merken wat hij er van vond. Nou Jan, je kunt er nu helemaal geen water meer tanken ze hebben de slang weg gehaald. Wij zullen zeker niet de enigen zijn geweest die daar boos over werden. Alles binnen te stofzuigen en te soppen. Uiteindelijk heeft de man die voor ons tankte, ons water gegeven toen we even bij hem langszij kwamen. Hij vond dit ook erg ongastvrij. Vanwege de lange dagen reizen hebben we nu pas weer wat tijd om op ons gemak uit te slapen.
Ze zijn gelukkig vriendelijker geworden en Rob krijgt via een van de havenmeesters een weerrapport in het Engels. Want ze hebben het hier allen in het Italiaans en ondanks dat je kapitalen betaald voor een plekje voor de nacht, verlenen ze die service niet. Ook geen Wifi, dat kun je ‘krijgen’ in een van de restaurants hier, in de hoop dat je er komt eten, natuurlijk. Ook geen leuke haven, groot net als in Riva di Traiano, maar veilig voor de storm die verderop raast over de Ligurische zee.
Zo gauw het kan, willen we de oversteek gaan maken naar Frankrijk. Misschien nog met een stop op het eiland Capraia of Corsica, maar dat zal ook afhangen van weer en wind. Op dit moment (woensdag) is het geen optie om te gaan. Wellicht vrijdag of zaterdag. In Marseille wil Joris opstappen en een poosje meevaren. Leuk, daar hebben we zin in. En we hebben nu even genoeg zeewater gezien en willen wat meer cultuur en mensen en dingen om ons heen zien.