Blog 7.

Hoi allemaal, na lang weer eens een blog. Het Franse platte land is stil en rustig en in de dorpen eraan en omheen is echt geen Internet te vinden, soms zelfs geen bakker. Maar hier is die dan toch,

1 augustus. Vertrek uit Lyon.
We varen op de Saône. Hier heb je veel minder stroom tegen. Het lijkt hier als een wat bredere Linge met veel bomen langs de oever en dan weer meer als een lang gerekte slenk in de Biesbosch. Het ziet er allemaal wat gemoedelijker uit met dorpjes en huizen direct aan het water. Niet zo ruig als de Rhône. Hier lijkt de tijd stil te staan, alle waterwegen sluizen en bruggen zijn vanaf 1800 niet veranderd of gemoderniseerd. Alles is op het water nog kleinschalig. De stukken varen door de natuur word steeds even afgewisseld met het schutten in een sluis. De plaatsen waar de kabels van de vele tienduizenden schepen, in het verleden, hebben gelopen zijn soms wel 10 cm diep uitgesleten in de natuurstenen sluismuur. De moderne tijd lijkt geen vat op het Franse platteland te hebben gehad. Vanmorgen kregen we van een Nederlander die in de Bourgogne woont een fles witte wijn. We hebben elkaar geregeld ontmoet en gesproken. We varen in dezelfde richting. Hij vaart hier vaak. Zijn vrouw/vriendin en hij wonen in de Bourgogne. Hij heeft ons goede tips gegeven over de ligplaats in Lyon (die overigens geweldig beviel) en hij gaf plekken aan waar je kan tanken op onze tocht naar het noorden.
We varen tot net voorbij Macon en zoeken een plekje in de natuur. Er zijn aanzienlijk meer plekjes (halte fluviale) gemaakt langs de Saône waar je kunt gaan liggen. Kost niks en soms staat er nog een picknick tafel klaar en soms zelfs sanitair. We treffen het dit keer niet. De twee opeenvolgende haltes fluviale na Macon zijn te ondiep voor ons. Geen probleem, we gooien het anker uit in 2 m diep water en liggen rustig op de stroming van de rivier. We koken aan boord en willen morgen proberen om op de Petit Saône te komen.
Onderweg zien we 4 ooievaars en 2 roofvogels boven de boot een thermiekbel zoeken en ze zweven steeds hoger zonder een keer met hun vleugels te slaan. Joris en ik (Marion) zagen net voor Lyon ook 2 visarenden jagen. Ze waren vlak bij de boot en eentje viste met zijn poten het water in maar greep mis. De ander vloog op nog geen 50 meter over de boot heen. Een prachtig gezicht met zijn gele snavel en lichte strepen op zijn donkere verenpak. Verder zien we veel ijsvogels en twee keer een kwak (familie van de reigers maar dan kleiner met korte poten en meer gedrongen). Het is vandaag druk met botsboten zoals wij ze noemen. Dat zijn veelal caravan vormige huurboten met rondom twee vast bevestigde rubber stootranden. De Petit Saône is van origine een sterk meanderend riviertje. Het gevolg van de enorme lussen, die er daardoor zijn ontstaan, is dat je onnodig veel afstand moet afleggen. De lussen in de Saône zijn, vanwege tijdwinst, vaak afgesneden met kanalen en soms met een tunnel onder een berg door. De Fransen zijn al van 1560 bezig met het kanaliseren en dus ook met het aanleggen van sluizen. En zo kun je dus bergen beklimmen met een bootje. De soort sluizen die wij nu nog kennen zijn een uitvinding van Leonardo da Vinci. Tijdens het varen hebben we steeds een schuin oog op de diepte meter. Deze meet de diepte onder de kiel. Bij een van de afgesneden kanaaltjes kregen we voor een paar km 0.0 op de meter. Dit bijna klunen vaart niet prettig. Gelukkig niets geraakt.
Vandaag ( donderdag 4 augustus) hebben we 2 tunnels gehad van 630m en 380m. Er zijn er in Frankrijk tot wel 5670m lang. In 1810 durfde de eerste schipper pas na een grote beloning geladen met kolen voor Parijs door deze hellegrot te gaan. Hij moest over een smal glibberig jaagpad bij het licht van zijn eigen olielamp zijn schip voorttrekken zonder het licht aan het einde van de tunnel te kunnen zien.
We varen nu op een route met “Ecluse Automatique”. Als je aan komt varen hangt er een grote slang (groot formaat tuinslang) aan een staaldraad over het water heen. Deze moet je met de klok mee een halve slag draaien, dan schakel de automatische bediening in. Het gaat snel hier en binnen een paar minuten vaar je in en maak je vast. Veelal moet er iemand van boord klimmen om de touwen op de bolders op de sluis vast te maken. Er zijn voor en na de sluis op- en afstap plaatsen voor. Maar als je met z’n tweeën bent, moet er eentje dus een stalen trap op in de sluis. Als je vast ligt, is er een blauwe stang, die je omhoog duwt en de sluisdeuren gaan vrijwel meteen dicht. Het water komt heftig snel binnen en het is een kwestie van goed vastmaken, zeker als je voorin de sluis ligt. Na een paar minuten kun je weer uitvaren. Als we thuis zijn verwachten we ver over de twee honderd sluizen te hebben gehad. En zo varen we geheel onthaast in kalm fiets tempo door het Franse land. Door bossen, heuvels en landbouw gebied. Kaasje hier wijntje daar………. Alle comfort bij de hand. En…. Geen zadelpijn. We zijn hier heel ver van de route de soleil. HET IS HIER HEEL RUSTIG EN STIL.
‘s-Middags begint het te regenen (tweede keer deze reis) en het blijft druilerig tot het einde van de dag. ’s Avonds hebben we de kachel aan en is alles zo weer droog. Het weer is duidelijk veranderd nadat we de Petit Saône zijn opgevaren. De warmte is minder en ’s-ochtends zit het schip volledig onder de dauw. Ook de temperatuur is aanzienlijk lager geworden. Maar meestal schijnt het zonnetje en varen we in de schaduw van de bomen waar we tussendoor varen.
We komen maar geen mogelijkheden tegen om deze blog te verzenden. We zitten dan ook midden in de natuur. Je vaart langs wat gehuchten, een dorpje en een sluiswachterswoning met 6 eieren voor €1.60 of honing te koop. We varen nu op het kanaal door de Vogezen. Elke 200m een sluis. Vandaag 34 sluizen “gedaan”. De sluizen bedienen we nu met een afstandsbediening zoals ieder die kent van de tv.
En als je omhoog bent gegaan moet je natuurlijk ook weer naar beneden. Het hoogste kanaal pand (gedeelte) heet het scheidingspand. Bij het maken van kanalen moet je een natuurlijke ruime water toevoer hebben om het lekkende kanaal en het schutten van schepen mogelijk te maken. Dat water moet soms van grote afstand van een hoger gelegen deel van een rivier of bronnen naar het scheidingspand van het kanaal geleid worden. Van daaruit worden de lager gelegen kanaalpanden van water voorzien. Soms moet er een stuwmeer aan gelegd worden om gedurende droge periodes toch voldoende water te hebben. Per schutting gaat er bij deze maat sluis 600.000 L water verloren.
Het schutten en het varen nemen hier ongeveer evenveel tijd in beslag. Later zullen de afstanden tussen de sluizen groter worden en maak je dus meer kilometers.

De dagen gaan voorbij met varen, even aanleggen en boodschappen doen en veel sluizen nemen. We raken op elkaar ingespeeld en een Ecluse Automatique duurt gemiddeld 15 minuten tussen in- en uitvaren. We overnachten in Charmes onder de brug, en verlaten het Canal de Lést branche Sud. Een klein stukje over de gekanaliseerde Moezel en we gaan heerlijk uit eten in Maron, een klein dorpje met een drijvende ponton, waar we overnachten. Met twee lokale mensen zijn we de enige gasten en voor Rob maken ze een heerlijke vegetarische maaltijd klaar. Alles met lokale producten en heerlijke sausjes en toetjes.
We varen nog door enkele sluizen van 7,5 m en komen dan bij Toul. Een stukje Marne-Rijn kanaal waarbij je op tijd moet afslaan voor het Canal de Lést branche Nord/Canal de Meuse. Dit stuk heeft 58 sluizen tot aan Givet, de Belgische grens. Tot nu toe 152 sluizen gehad.
Het noordelijk gedeelte van dit Canal is duidelijk minder goed onderhouden. Veel meer ondieptes en ook de omgeving is anders. De enorme glooiende hellingen met veel veeteelt en akkerbouw hebben zijn charme ook..
Bij Euville lopen we in een bocht van de rivier met een aardig gangetje vast. Gelukkig (of niet) in de modder. Als we achteruit slaan op volle kracht met de motor, krijgen we de boot niet los. Wiebelen en nog eens achteruit slaan helpt niks. Daar zitten we dan in the middle of nowhere. Rob trekt zijn zwembroek aan en zwemt met de lange kabel van 50 m (dank je Leon) naar de kant en bindt hem vast aan een stevige struik. (Daarnaast staat een struik die al uit de grond getrokken is.) Ik sta in de boot en draai aan de lier met alle kracht en de motor vol achteruit om de boot zo los te krijgen. Maar helaas. Rob moet aan boord komen en na wat heen en weer wiebelen (dat zorgt ervoor dat de kiel wat losser in het zand zit) en de spierballen van Rob trekt de boot zich los. De spanning op de kabel was enorm, volgens mij de hoge C.
Daarna komt het meerdere malen voor dat we 0,0 m op onze dieptemeter zien en varen dus wat rustiger door dit kanaal.
Na Toul krijgen we onze tweede trappensluis van 15 sluizen en is het net alsof we door een watertuin varen. De waterplanten zijn zo groot en het water is enorm helder. Alleen de vaargeul is gemaaid door de schepen die eroverheen varen.
We varen door tot 18.00 uur, dan gaat de knop voor de bediening van de sluizen op uit en kun je dus ook echt nergens meer heen. De halte fluviale die we bedacht hadden ligt vol en we eindigen onze dag tussen twee sluizen. Veel plekken zijn langs de kant te ondiep. Na wat zoeken vinden we een plekje bij de achterkant van een fabriek en slapen met 10 cm water onder het schip. Je hoeft niet bang te zijn dat er golfslag of zo is, want niemand kan nog varen.
11 augustus Ambly sur Meuse.
We wilden vandaag tot Verdun komen, maar zoals gezegd kost het iets meer tijd dan het zuidelijk gedeelte van het kanaal. We stoppen bij een kleine ponton waarvoor gelukkig diepte genoeg is. Een rustig Frans dorp, waar veel huizen leeg staan of te koop. De jeugd trekt weg, want er is niet veel te doen in zo’n dorp en zo raken veel Franse dorpen leeg.