28 juli tot 2 augustus

Fiskardo tot Lixouriou
Fiskardo is een klein van oorsprong vissersplaatsje. Nu draait het er volledig om het toerisme.
Er zijn wel twintig restaurants en heel veel souvenirwinkels. Dagelijks rond het middaguur komen er drie grote veerponten. Die ergens een paar honderd badgasten hebben opgehaald. Ze krijgen een uur de tijd om een wandeling door Fiskardo te maken. Je kunt dan zeggen dat je in deze stad bent geweest. Je merkt dat zelfs de ober waar wij een Griekse salade eten, er ook niet blij mee zijn.
Ze trekken in een lange stoet langs de kade. Sommige alleen gekleed in weinig aan de fantasie overlatende badkleding. Mannen en vrouwen. De meesten hebben daar nog wat (nat geworden) kleding over aan. Ik ben niet preuts maar ik vind, alleen de badkleding hier in deze omgeving tussen de plaatselijke bevolking (vrouwen met traditionele zwarte kleding enz.) niet passen. Blijkbaar ben ik hierin nog wat ouderwets of conventioneel. Altijd als we een haven in of uit varen en afmeren hebben we ons er voor aangekleed. De rest van de tijd zitten we luchtig gekleed. En zwemmen buiten het zicht van anderen? Nou, ik ga tocht echt geen zwembroek aan of uit worstelen hoor.
We willen vroeg weg want we hebben een afstand te gaan van 7 uur. In Fiskardo is er toch een watertappunt. Het is er maar één voor de 40 dagelijks bezoekende jachten. Het is de ’s ochtends dringen rond de ligplaatsen bij de kraan. Eigenlijk moet je dus voor de tweede keer vooruit ankeren en achter twee kabels naar de kade. En dat voor maar 10 minuten tanken (120L). Ik leg de boot aan een plaatselijk vissersbootje vast en weet met wat kunst en vliegwerk toch de kade met slang te bereiken. Na een half uur zijn we aan de beurt. Alle boten die hier varen, hebben een elektrische ankerlier omdat je dagelijks ankert (en soms zoals hier, twee keer). Die luxe hebben wij op zo’n klein bootje als de onze niet. Bij ons gebeurt dat op ellebogenstoom. Alleen het anker weegt al 35kg en dan heb je nog 10m ankerketting 8mm (10kg). Elke keer als ik dat weer aan boord heb dan sta ik te hijgen en te puffen. Nou ja, weer ochtend gymnastiek gehad zullen we maar zeggen. Ik moet er niet aan denken dat ik, met mijn anker, één van het, kriskras over de bodem liggende, ankergerei van een ander aan haak. Wat hier regelmatig gebeurt! Als dat geval is, zal je het binnen handbereik moeten halen of moeten duiken en onderwater moeten ontwarren. In verband met het gewicht zal ik als het niet te diep waarschijnlijk kiezen om te duiken. Ook geen pretje met varende schepen om je heen. We horen van mensen die reageren op ons blog (vinden wij leuk) dat het maar slecht gesteld is met het weer in Nederland. Hier is het onverminderd warm. We drinken per dag misschien wel 4 liter. Dan zou je zeggen dan zal het wel flink klateren in de pot, nou nee, eerder het tegenovergestelde. Het rare is dat het net is, of ik zo lek als een vergiet ben. Na het moment dat ik wat gedronken heb, loopt het er, aan zweet, net zo snel weer uit lijkt het. Marion ervaart dat ook zo en zegt dan dat ze een bergbeekje heeft. Nou ik heb dan een heuvelstroompje. En verder zwemmen en wassen we dat het een lieve lust is.
We varen langs de westzijde (open zee) en vrij dicht langs de kust. De rotsformaties zijn majestueus, indrukwekkend en zeer afwisselend. De golftoppen liggen ver uit elkaar waardoor je zonder te rollen of te stampen langzaam recht op en neer word bewogen. De golven zijn soms zo hoog dat je geen zicht op de horizon hebt. 14 jaar geleden hadden we dit effect nog veel sterker. Als je beide tegelijk in een golfdal zat, werden grote meezeilende jachten tot halverwege hun mast aan het zicht onttrokken. We kunnen het laatste stuk tot in de grote baai zelfs lekker zeilen. De grote baai deelt Kefalonia bijna in twee stukken en is veel groter dan wij dachten. Er staat een stevige NW wind. Ons plan was om in deze baai voor anker te gaan en even niet naar een stadje te gaan. Maar dit is veel grootser en onbeschermd, dus zoeken we een haventje op. We eindigen in de stad Lixouroui aan de westkust van de baai. Een kleine dubbele boeienlijntje wijst je de weg, tussen de ondiepe rotsen naar de haven. De tweede haven is voor de veerdienst die hier elk half uur mensen brengt en haalt van de overkant van de baai. We eten aan de kade in een heerlijk windje en maken een wandelingetje door de stad. En we merken op dat hier geen muggen zijn, dus hangen we onze windvanger (scoop) op en laten het raampje open. Het zwoele zuchtje wat er waait ’s nachts, komt zo binnen en verkoelt de nacht.
We zijn op het eiland Zakynthos aangekomen. We hebben vandaag eindelijk weer voor het eerst sinds Kroatië naar hartenlust kunnen zeilen. Hoewel, halverwege de tocht kwam er door schuin van achteren inlopende golven een kurketrekker achtige beweging in de boot. Dit vond Marion niet prettig. De stuurautomaat vond het ook niet leuk meer (kreeg het niet meer bij gestuurd). En dus de “firma liever lui dan moe” ook niet, want die moest het laatste stuk met de hand sturen. Al bij al toch weer een lekker dagje zeilen.

Aan de Noord Oost zijde is een kleine baai. Met natuurlijk enkele restaurants en een hoge kade (op de kaart worden ze Ramps genoemd) waar we kunnen vastmaken voor de nacht. Kraak helder water, dus maar weer even zwemmen. ’s Avonds wandelen naar een restaurantje waar we zagen dat ze en houtvuurtje opstookten aan het eind van de middag. Rob eet pasta met mushrooms, die je hier niet veel tegenkomt. Thuis verslinden we paddenstoelen, dus als Rob ze hier kan eten, neemt hij ze. Ik eet pasta met sea food. Super vers en lekker. Van hieruit gaan er af en aan bootjes naar “The Blue Cave”.
Een grote grot die veel mensen willen zien en hier wordt gezien als bezienswaardigheid. Wij hebben op Lefkas al eens een grot bezocht en hoeven niet zo nodig mee te doen aan dit gigantische toeristische gebeuren. Het licht effect is overigens wel heel mooi.

Donderdag 30 juli.
We varen de dag erop naar de hoofdstad Zakynthos. Onderweg vouw ik een bootje van papier en zet er in lichtje in voor Misha en laat het drijven. Ik zet een marker in mijn digitale kaart. Vandaag is de begrafenis en in gedachten ben ik en veel van mijn collega’s bij dit afscheid. De App die we rondsturen wordt door iedereen druk gelezen en beantwoord. Het idee is om een boekje te maken van alle foto’s en teksten die mensen maken als ze een kaarsje op steken voor hem, overal ter wereld, want veel mensen zijn op vakantie. Iedereen is enorm betrokken en het mooie gedicht wat voorgelezen wordt door Hanneke, onze teamleider, kan ik ook lezen via de App. Anite heeft het geschreven, zo helemaal Misha.

Zakynthos, een stad die vrijwel geheel verwoest is bij de grote aardbevingen hier in 1953. Overigens een eiland wat vaak te lijden heeft gehad van aardbevingen. Tussen 1864 en 1886 waren er 640 aardbevingen op dit eiland. Oude gebouwen zijn er wel, maar niet veel. Veel ruïnes en gebouwen, zoals ook in de stad Zakynthos, worden wel weer in dezelfde stijl herbouwd. Een betonnen kade biedt ligplaatsen voor jachten van groot tot klein. Naast ons liggen een motorjacht van 25 m lang en bijna een huis hoog en een enorm Brits zeiljacht, helemaal zwart, lengte geschat op 50 m. Het personeel staat
’s ochtends in een rijtje op de loopbrug om een vrachtwagen aan boodschappen leeg te laden, terwijl ik langs loop om een broodje te kopen bij de bakker.

Vrijdag 31 augustus.
We willen graag naar de stranden waar de grootste populatie zeeschildpadden van de Middellandse Zee hun eieren leggen. Het is een natuurgebied, maar je mag er doorheen varen en in de buurt ankeren. Het ligt helemaal zuidelijk van Zakynthos. Als we aankomen schrikken we van al het toerisme wat zich rond deze kust afspeelt. Boten vol mensen wachten op een schildpad die aan land wil of terug gaat. E zijn mensen in bootjes die een soort spotters zijn en waarschuwen als er een schildpad ergens rondzwemt. De volle toeristenboten stuiven er dan op af en varen een stuk mee met de zwemmende schildpad. Wij ankeren voor een druk strand. Als het 18.00 uur is geweest, gaan hier de geluidsknoppen vol open en hoor je muziek tot aan de overkant van de grote baai. Het lijkt hier wel een soort Lorett de Mar. Wat een groot contrast tussen natuur en toerisme. Hier hebben wij geen zin in en we verleggen de boot tot hopelijk buiten de ergste muziek. Onderweg ziet Rob een schildpad zwemmen. Even kopje boven en dan weer weg. We zien het op een afstandje, maar het zijn toch best grote dieren.
De afstanden om te varen zijn hier groter, anders waren we wellicht terug gevaren naar Zakynthos. We vinden en plekje, maar nog geen 10 minuten later komt er een natuurwachter aanvaren in een snelle boot om ons te vertellen dat we hier niet mogen ankeren.
Dus dat wordt weer verkassen. Arme Rob, dat is de derde keer ankeren.
We varen een stuk de baai uit en komen op een groot ondiep stuk waar je enigszins buiten het bereik ligt van de muziek. We genieten van het heldere water (17 m en je ziet zo de bodem) en de volle maan.

Zaterdag 1 augustus 2015.
We varen langzaam door de baai terug naar het noorden van Zakynthos. Dit was het zuidelijkste puntje van onze reis. We leggen de kaarten op tafel en bekijken waar we zeker nog langs willen. Nog alle tijd, maar langzaam moeten we weer noordwaarts varen. We willen weer naar Agios Nikolaos, ons eerste ligplekje op Zakynthos. En Guul, gefeliciteerd.
We overnachten in de zelfde haven als op de heenweg, alleen nu aan de kade. We willen water tanken. Dat is nog niet zo makkelijk. Het tankstation levert de waterslang en heeft een pomp om het water tot de boten te krijgen. Maar aangezien alle schippers een stekker aangesloten willen hebben om hun koeling, ankerlier ed. te laten draaien, wordt het net over belast. Ze knopen dat ook de ene stekker aan de andere. Ik zie verlengkabels, die ik nooit eerder heb gezien. En dus knalt de pomp eruit. Maar er loopt een jonge man rond die hier alles lijkt te regelen. Ik krijg water zegt hij. Ik zit met de slang, die we zelf nog moesten verlengen met een pies straaltje de tank te vullen. Als hij ons na een half uur nog bezig ziet, sluit hij gewoon alle schepen even af van de stroom en krijg ik een dikke straal water. Het is een hobbelige nacht, ons bootje springt alle kanten op, terwijl grotere redelijk rustig liggen. De buren willen op tijd weg en wij liggen aan hun vast.

Zakynthos naar Ithaca- Vathi.
Een lange tocht met veel wind tegen en veel gehobbel. Niet fijn, want je moet je de hele tijd schrap zetten. Later op de dag wordt het rustiger en rond 18.00 uur ankeren we in de baai bij Vathi. We hebben vanmorgen verse champignons kunnen kopen. Dus koken we zelf lekker Pasta Carbonara, maar dan zonder uitgebakken spekjes of ham.