11 tot 21 augutus

11 augustus.
De dynamo was snel weer ingebouwd en de volgende dag tuffen we door naar de baai waar we vroeger met Joris onder de boot doordoken. Onze eerste open baai. Vanavond willen we sterren kijken en de Perseïden 2015 zijn het meest actief in half Augustus. Aangezien de weersverwachtingen niet betrouwbaar zijn op lokaal gebied en we constant in dik bewolkte luchten kijken, hebben we wel in ons achterhoofd dat we kunnen uitwijken naar Nidri. Daar is het altijd veilig en beschut. Zelfs de Grieken zelf snappen niets meer van dit weerbeeld en geven aan dat het weer nog niet stabiel is.
’s Avonds liggen we in de kuip en genieten van een sterrenhemel en zie ik 5 vallende sterren en Rob maar 1 vallende ster. De voorspelde 100 sterren per minuut hebben we niet gezien. Maar er is hier eigenlijk nog teveel licht vanaf de kant en van Nidri en Lefkas aan de horizon.

12 augustus, naar Kalamos.
We varen naar Kalamos. We kunnen de genua even bijzetten, maar het is hier raar met de wind. Of geen wind of zoveel wind dat de stront van de dijken waait, als die hier zouden zijn. Ook dit haventje is erg veranderd. De pier is verlengd en George vaart je met een bootje tegemoet en helpt je met een plaatsje vinden en evt. met aanleggen. George is een vriendelijk en slimme zakenman. We ontmoeten Bosschenaren die hier allang komen en zij vertellen dat George hier een taverne heeft, maar ook met de plaatselijke vissers in overleg is gegaan, zodat ze meer ruimte maken voor toeristen. Zijn argument was simpel. Als jullie wat opschuiven, kunnen er meer mensen aanmeren. Voor elke boot die er meer kan liggen dan nu, koop ik meer vis van jullie. De haven wordt dan ook afgeladen vol gestapeld met jachten, catamarans en motorbootjes. Als het vannacht hard zou gaan waaien, dan kunnen er problemen ontstaan. Het lijkt een beetje op het oude Vlieland, waarbij je van de ene kant van de haven naar de andere kant kon lopen over de boten. Er komt ook een flottielje binnen lopen, waarvan de gebruikers echt niet kunnen varen en zeker niet aanleggen. De flottielje leider moet bij elke boot helpen. Protest van gekruiste ankerlijnen maakt hen niet uit en ze stapelen de boten gewoon door. Opeens een grote plons. De relingdraad van een Oosterrijker is geknapt en de flottielje leider ligt in het water. Een van de hulpjes (vaak Australische studenten die een jaartje in Europa willen zijn en zo de kost verdienen) barst in tranen uit. Uiteindelijk liggen er aan het veerstoepje van 15 meter, zo’n 12 jachten. (allemaal Bavaria’s 34 tot 42 feet). Met de achtersteven ernaar toe. Een enkeling zet een extra lijntje. Gelukkig bleef het rustig die nacht.
De Bosschenaren blijken uit het Paleiskwartier te komen. Dus bijna buren van ons in Den Bosch. Ze weten een leuk strandje en daar gaan we samen wat drinken en zwemmen. ’s Avonds eten we samen en leren elkaar beter kennen. We gaan elkaar eens opzoeken als we terug zijn.

Kalamos naar Kastos.
Na een slechte cappuccino in een café waar we het blog op internet kunnen zetten, gaan we richting Kastos. Een klein stukje maar. Er moet een mooie baai zijn waar we vannacht willen liggen. Rob heeft nog wensen en heeft vallende sterren nodig. De baai is prachtig, maar te diep. Ons schip kan maar tot 10 m diepte ankergrond hebben. Je moet 5x de diepte aan ankerkabel hebben en dat is wat we aan boord hebben. We varen door tot in het haventje van Kastos. Dat is erg klein en het moment dat wij binnenvaren komen er ineens van allerlei kanten scheepjes aan. De pier is allang vol, dus gaan we voor anker met 2 lijnen naar de kant (een van Leon gekregen en eentje opgedoken). Die doen geweldige diensten nu. Het is een rijtje geworden van 15 schepen. Het is een minder toeristisch ogend dorpje. Maar het kleine baaitje ligt vol. We horen een ezel balken. En gaan naar hem op zoek met een homp oud brood. Het is leuk om hem even voeren en te aaien Na het restaurantbezoek ‘s avonds gaan we terug aan boord. Daar blijkt dat het anker van de buurman is gaan krabben. Na mijn inspectie onderwater, die middag, bleek al dat het geen goede ankergrond was.
Mijn anker moest ik recht de grond in drukken en die van mijn buurman lag nog op zijn kant. Het schip van de buren drukt met de opgestoken matige zijwind zwaar tegen ons aan. Dit kan zo niet vooral als de wind nog wat aan trekt. Ik terug de kant op en op zoek, op de terrasjes, naar de Italiaanse schipper. Me scusi capitano, your anker doesn’t hold properly, so your boot is pushing hard against our ship……………
Hij springt gelijk op van zijn net geserveerde maaltijd en in ganzenpas terug naar de schepen.
Daar lukt het met moeite om de twee schepen uit hun innige omarming te halen. Hij verontschuldigt zich meermaals over deze niet bedoelde amoureuze toenadering. We hebben een praatje met hem hij blijkt bij een jachtwerf te werken in de buurt van Rome. Na ons verhaal over de voorgenomen terugtocht volgend jaar langs de westkust van Italië op weg naar Frankrijk doet hij het genereuze aanbod dat we aan hun fabriek steiger mogen overnachten. Hij geeft ons zijn visite kaartje.
Als zeevarenden ben je in tegenstelling tot walmensen altijd met het weer bezig. De soort van bewolking is een indicator voor wat je te wachten staat. Dus de kennis van wolkensystemen is van enig belang. Deze systemen hebben Latijnse namen cumulonimbus, cirrus, stratus. en vaak ook Nederlandse namen aambeeld, bloemkool of schaapjes bewolking. In Kioni enige tijd geleden tijdens de harde wind kwamen we een zeldzaam wolken beeld tegen. We hadden in de hectiek van dat moment geen tijd genomen om een foto te maken. Het kondigt een zware bui of slecht weer aan en heet Mammatus of in het Nederlands vrouwenborsten. De beschrijving: uit een egaal donker wolkendek komen ronde lobben naar beneden. En ja natuurlijk, in een grijs verleden zijn deze namen door een man gemaakt. En ik kan hem geen ongelijk geven voor deze naam te hebben gekozen. Maar ja, ik ben dan ook een man. Ik vind het wel handig dat zo’n makkelijk herkenbare bewolking waarschuwt voor slecht weer.

Kastos naar Vathi op Meganisi
In Vathi kwam er een chartervloot naast ons te liggen. Dat is een groep boten met daarop onervaren bemanningen die begeleid worden door ervaren personeel. Daar is op zich niets mis mee. Vaak willen deze begeleiders een groepje van b.v. acht schepen bij elkaar leggen. En daar is vaak geen plaats voor. Met gevolg dat er schepen in een tweede rij voor de schepen die met hun kont naar de kant liggen word gemaakt. De charter begeleiders hadden een kabel los gemaakt zodat hun schip zwaar met een stootwil tegen de reling draden en scepter van ons schip aan drukte. Waarop wij protesteerden. Daar hadden ze allemaal geen boodschap aan. We moesten maar op schuiven. Als er dingen bij ons kapot gaan dan was dat ons probleem. Wij konden niet opschuiven omdat we al tegen onze andere buurman lagen. In ons geval was er naast de buurman aan de andere zijde nog ongebruikte ruimte. Onze reactie was natuurlijk dat zij het probleem veroorzaakte. Als je wilt dat wij opschuiven dan gaan jullie dat maar bij onze buurman regelen. Dat werd pas na zeer veel morren gedaan. Zodat na het opschuiven er weer een schip bij kon. We vonden het personeel van dit charterbedrijf lomp en ontactisch. En wat erger is, een zeer slecht voorbeeld voor de nieuw op te leiden watersporters. Toch maar een e-mail gestuurd naar hun bedrijf met klacht en suggesties. Het heeft natuurlijk helemaal geen zin maar het lucht wel wat op. Grrrr, en dat in die hitte.

Vathi op Meganisi naar Lefkas
We liggen voor anker in Lefkas stad. Dan ben je het minst afhankelijk van materiaal, kunde en mentaliteit van anderen. Het is een beschutte ankerplaats met goede ankergrond. Het ruikt er op dit moment van de dag (18.00 uur)stevig naar houtrook. Je ziet boven de stad diverse rookpluimen. Later ruikt het naar gegrilde gerechten. Een belangrijk onderdeel van de Griekse en de Italiaanse keuken is de grill voor vlees, vis en groenten. Dat gebeurt dan ook op echte houtvuren en niet elektrisch zoals in Nederland. In de keuken is vaak één persoon bezig met het grillen. Souvlaki is een nationaal zeer bekende gekruide vleesspies, naast de vele andere gerechten, die daar bereid worden. Volgens Marion erg lekker.
We gaan meestal rond 20.30 uur de stad of het dorp in en eten rond 21.00 uur. Vanavond de laatste avond in Lefkas stad en we willen nog een keertje bij het restaurantje met de zonnehoedjes eten. Bij het restaurant aan gekomen, blijkt alles donker en dicht te zijn. Een bordje verwijst naar de grote weg langs het water. Ze zijn verhuisd. We zoeken ze op en eten daar. Toch een heel ander sfeertje. Eerst in een klein steegje waar vooral een Grieks sfeertje hangt en nu langs de drukke boulevard waar nog 25 restaurants zitten. Maar hun eten is nog steeds echt Grieks. We mogen nog meelopen naar de keuken en ze laat ons, ondanks de drukte van de eerste avond hier, in de pannen kijken en legt uit wat het is. De kok, die nog 5 tanden in z’n mond heeft, herkent ons en komt even uit de bloedhete keuken om ons dag te zeggen. We drinken nog een drankje op het plein en kruipen dan in ons bedje.

Lefkas – Preveza.
Om 12.00 uur sluiten we aan bij de grote groep boten die door de brug willen om op zee te komen richting Preveza of verder. In Preveza zullen we een aantal dagen nodig hebben om de boot winterklaar te maken en van al het zout te ontdoen. En dat is veel. De zoutkristallen stapelen zich op en als je op sommige plekken een vinger haalt, zit er een bergje zout op die vinger.
Als we op zee zitten staat er een vriendelijk windje. We zetten de zeilen en genieten van onze laatste zeildag. Een heerlijke afsluiting van een zeilvakantie. We zeilen nog een paar uurtjes extra, want in de haven is het erg heet en hier toeren we met 6 knopen heerlijk in de wind. We zingen Soave sia il Vento (soave=zacht il vento=de wind).
In Preveza doe ik een klein handwasje. Alles is vuil, maar in Aktio, onze winterstalling, is straks een wasmachine en kan alles even goed gewassen worden. In de hele Ionische zee, zijn geloof ik 4 a 5 plekken waar je een wasmachine kunt gebruiken, dus veel gaat even op de hand, als het kan en er water is. En water is op sommige eilanden schaars en moet je dan ook kopen.
Rob spoelt het rubberbootje af. We eten wat in de stad en na een slechte cappuccino, die ik half laat staan, gaan we naar bed. ’s Nachts kan ik niet goed slapen. Rond 4.00 uur ga ik er even uit en schrijf wat aan dit blog. Het bliksemt al geruime tijd, maar zonder donder of regen. Dan komt het ineens met bakken uit de lucht vallen (volgende ochtend 7cm water in de emmer). Ik zie de overkant van de haven niet. Veel regen, bijna geen wind. Raar weer hier. De eerste keer dat we hier regen meemaken. Maar zo is de hele boot alvast een keer zoet afgespoeld. En misschien brengt het wat verkoeling overdag. Het valt ons op dat in tegenstelling tot Italië de meeste mensen wel wat Engels spreken. We hebben dan ook bijna niets van de taal erbij geleerd. Dat was 14 jaar geleden wel anders. Dan zat je te stuntelen met de paar worden die je kenden en met gebaren probeerde je dan duidelijk te maken wat je nodig hebt. Zo was ik toen eens op zoek naar een pak gemalen Italiaanse koffie. De Griekse vind vies smaken. In een kruidenierszaakje met allemaal schappen langs de muren. Vraag ik, gebrekkig, naar gemalen Italiaanse koffie. Pakt de winkelier een stok met een kromme spijker en wijst op de bovenste plank een pak Griekse koffie aan, ik zeg, terugvallend op het Nederlands, nee.
De man wipt met de stok het pak koffie naar voren, vangt hem op en geeft hem aan mij. Verbouwereerd besef ik me dat het Griekse woord voor Ja, né is. Nee, klinkt fonetisch in het Grieks ojgie. Tja………………….

Preveza.
We komen rond 9.30 uur aan bij Aktio Marina en zijn de derde boot die eruit gaat deze morgen.
Een super grote kraan komt ons eruit tillen en meteen worden we op een plekje neergezet op hun terrein. De boot wordt goed gestut en met kettingen en spanners ook nog even waterpas gezet. We liggen hier stabieler dan in Engelen bij Twan. Er volgen twee dagen van wasjes draaien (je betaalt alleen het stroomverbruik), schoonmaken, winterzeil erover en inpakken. We maken afspraken voor de verzorging in de winter. Ze komen niet aan boord als dat niet nodig is, ze sluiten eens per maand gedurende 24 uur je walstroomkabel (220v) aan. Zo blijven de op een acculader aangesloten accu’s vol. Je betaalt nu 60% van de prijs, voor de winterstalling, en de rest wordt verrekend als je weer terug bent. En je kunt altijd bellen, e-mailen als dat nodig is. Er zijn nette douches en een ontspanningsruimte met Internet en met kasten vol boeken die mensen mogen meenemen en hun uitgelezen boeken, daar voor anderen, neer zetten. In vele talen. Ook een tafeltje met spulletje die mensen wegdoen en waar je ook iets neer kunt zetten als je het over hebt. Er zit een klein lekje in de rubberboot, dat gaan ze maken en Rob laat de verstuivers van de motor afpersen. Is allemaal hier te doen. Vriendelijke mensen. Het voelt goed om de boot hier achter te laten. Als de boot helemaal ingepakt is kan die tegen een stormpje en regen en evt. sneeuw. We hebben oude filmdoeken gebruikt. Zo zie je aan de binnenkant vooraan bij de boot “Man in black” en achter een groot hoofd van Karin Bloemen. Aankondigingen van film en/of theater voorstellingen. Ze doen zo super goed dienst en onze boot lijkt het beste ingepakt te zijn van de hele winterstalling hier.
Morgenochtend om 9.40 uur gaat het vliegtuig en we hebben een vriendelijke buurman, die ons wel even naar het vliegveld wil brengen. Maar 1,5 km hier vandaan, maar met bagage toch een te lange voettocht. En morgenavond eten we samen met familie thuis. Weer terug op onze grote Otter in Den Bosch. Ook weer zin in, maar het zal even wennen zijn na drie maanden vakantie.
Elke avond als we zaten te eten keken we elkaar aan en zeiden:
“we zitten weer goed”.

Met dank aan onze trouwe lezers en de leuke reacties die we hebben gekregen. We gaan er, voor onszelf een leuk foto boekwerkje van maken. En volgend jaar……..tja.. daar zijn we nog niet helemaal uit. Maar er is nog tijd genoeg om erover te denken.