Blog 8.

Blog 8.
We tjoekeren langzaam verder. Er zijn 58 sluizen te nemen voor de grens van België, maar de afstanden ertussen zijn groter, dus je kunt er gemiddeld 15 tot 20 doen per dag.
In Verdun blijven we een dagje liggen en bekijken de stad.
We vinden nog een jachthaven in Stenay. Niet zoals bij ons, maar prima met weer een lekkere douche en een toeristen office. Maar als je dan het stadje inwandelt is er ook niks, maar dan ook niks te doen. We gaan ergens eten en krijgen de slechtste pizza die we ooit gegeten hebben. Het is intussen zaterdag avond en je zou denken een avond waarop toch restaurants en cafe’s open zijn en er toch een zekere drukte zal zijn. Maar niks van dit alles. De jeugd kan zich hier ook echt niet vermaken. Ik snap dat ze weggaan.
Er is hier wel een biermuseum wat in tegenstelling met de rest van het plaatsje van hoge kwaliteit is. Een mooi ingericht museum met een biertje toe als je wilt.
Van Europees geld opgezet en dan is het meestal goed aangepakt. Dit hebben we al eerder op onze reizen gezien. Het bezichtigen was zeer de moeite waard.
Maandag 15 augustus.
We verlaten de eindeloze weidsheid van het Noord Franse platteland. De graanschuur van Frankrijk. Prachtige glooiende hellingen met veel veeteelt en landbouw. Soms vaar je in kanaaltjes niet breder dan een slootje en soms staat de dieptemeter op 0,00 m. Geen prettig gevoel. De stukjes kanaal en stukjes Franse Maas wisselen elkaar af. We varen vandaag de Ardennen binnen en dan heb je weer een volledig ander landschap. Heuvels-bergen vol bossen tot aan de waterrand toe. Imposant en groots. Tussendoor kleine dorpjes en stadjes waar de huizen van lei gebouwd zijn en zo ook de dakbedekking.
We stoppen in Revin na sluis 49. Morgen nog 9 sluizen en dan zijn we in België. We komen steeds meer Nederlanders en Belgen tegen. “Ga je Noord of ga je Zuid?”, wordt vaak gevraagd. De meeste varen zuidelijk en gaan op vakantie naar Frankrijk.
De huizen en hun omgeving zien er meer verzorgd uit en zeker in het gebied van de Ardennen, lijkt het een beetje als varen op de Moezel, maar dan met veel bossen in de plaats van wijngaarden. Je vaart soms drie keer de afstand doordat de rivier zo slingert door het landschap. Prachtige landhuizen villa’s hier woont de fin fleur de France. Jullie horen al een tijd niets van onze, op zee, zo geprezen auto pilot. Dat klopt. Op zee houdt hij uren dezelfde kompaskoers. Vanaf de zee tot nu ligt hij op zijn plek niets te doen. Op de bochtige rivier blijf je de koers steeds aanpassen. Dat is meer werk dan zelf sturen. Dat betekent heel Frankrijk om de beurt sturen. Het gaat als vanzelf het is niet saai zoals op zee. Je moet steeds alert zijn. Welke bochten zijn er, waar liggen de ondieptes, wat zegt de dieptemeter, drijft er hout wat ik in de schroef kan krijgen. En als je geen wacht hebt lekker om je heen kijken of wat schrijven, huishouden, luieren, boekje lezen. Kortom tijd verbrassen. In België op de Sambre komen we dan toch een spannende situatie tegen waarbij de oplettendheid van beide schepen van groot belang was. De Sambre is een zeer bochtige smalle rivier. De schepen die er kunnen varen kunnen 100 x 12 meter zijn. Je moet het besturen van elk schip zien als een lange kruiwagen. Het wiel is de voorkant van het schip en de handvatten zijn de achterkant van het schip. Ga je in een smalle gang met een kruiwagen een scherpe bocht maken dan rijdt je het wiel krap in de binnenbocht en de handvatten gaan dan zoveel mogelijk door de buitenbocht. Zo kan het zijn dat je in een bocht de hele breedte van de gang moet gebruiken om de bocht door te komen.
Op een middag zit je dan rustig te varen en komt er plotseling om de hoek van een scherpe bocht, de voorkant van een groot geladen binnenvaartschip op jouw vaarhelft met nog maar vijf meter tussen zijn voorkant en de oever. Zijn achterkant sluit de andere zijde van het vaarwater af. In een split second besluit je met de vaarrichting van je boot aan te geven wat je bedoeling is. Je ziet dat de schipper amper een paar meter ruimte voor je maakt en je schiet vol gas het smalle gaatje door met de adrenaline gierend in je aderen. Hoe doen die grote schepen dat onderling dan? Langs het kanaal staan kilometerpaaltjes. Met de scheepsradio meldt elke schipper het kilometerpaaltje waar hij is en de vaarrichting. Elke andere schipper weet dan precies wanneer ze elkaar en vooral waar ze elkaar ontmoeten en maken dan afspraken voor de veilige vaart. Ik besluit om ook de scheepsradio maar aan te zetten. Beter voor mijn hart.
We zoeken een plekje om af te meren. Vrienden van ons, op weg voor hun vakantie in Engeland, willen ons ontmoeten. Het valt niet mee om in deze betonnen goot die de Sambre word genoemd iets te vinden. Uiteindelijk vinden we elkaar ze hebben champagne en vier glazen bij bij zich. We vieren er mee ons samenzijn en ons bijna einde van onze (wereld reis). We hebben een gezellige middag. Goeie vakantie gewenst Guul en Fransje. Bedankt.
Ondertussen varen we nu op de meest desolate lelijke plek die we ooit mee maakten. Van een prachtige Maas varen we een industriegebied in van België. Vlak voor Charleroi varen we op met een Belgische binnenschipper. Hij raadt ons ten sterkste af om in Charleroi te overnachten. Je vaart daar door een kanaal met twee hoge betonnen muren en aan beiden zijden is er niks anders te zien als zware industrie. Je vaart letterlijk over het terrein van de hoogovens in België. We worden midden in Charleroi geschut met een groot binnenvaartschip vol met oud ijzer. De schipper is super vriendelijk en doet erg voorzichtig zodat we zo min mogelijk last hebben van het schroefwater van zijn schip. Toch blijft het lastig voor Rob om in dat woelige water controle te houden over onze boot. Gelukkig gaat het aanleggen goed. De sluis deur sluit krap achter ons.
Je vaart letterlijk tussen de bergen roest (de roest drijft er zelfs op het water) en tussen de fabrieken die oud ijzer, plastic en beton verwerken. De fabriekshallen zijn gedeeltelijk over de rivier heen gebouwd. In de schemer donkerte in de hallen zie je twintig meter hoge bergen oud ijzer liggen er is in een hoek wat oranje schijnsel is dat de gloed van de hoogoven of toch het schijnsel van een gewone oranje straatlantaren.
Het stinkt en het is een groot contrast met de prachtige natuur die we daarvoor hebben ervaren. We hebben deze route gekozen omdat Rob heel graag het hellend vlak van Ronquieres wilde meemaken.

Zaterdag, 20 augustus.

Vandaag het hellend vlak van Ronquieres meegemaakt. Dit is iets wat ik al heel lang eens wilde meemaken. Je boot wordt in een dik half uur 68 meter omhoog of omlaag gereden. Dit gebeurt in een stalen bak van 91 x 12 meter met een gewicht van 5000 ton met 263 treinwielen over rails die tegen een helling zijn gemaakt.
Dit is een schepen lift die in één keer heel veel sluizen (17 stuks) overbodig maakte bij de ingebruikname in 1968. Het was leuk om te doen en zeer indrukwekkend!
Het kanaal tussen Charleroi en Brussel blijft niet mooi met veel industrie en ook in Brussel wordt door de vaarwijzer aangegeven dat het niet veilig is om zomaar ergens langs de hoge betonnen wanden af te meren. Het ziet er lelijk en ook niet veilig uit. De enige veilige plek is de jachthaven in Brussel, waar we dan ook vandaag eindigen. Geholpen door fijne sluiswachters die voor ons elke sluis alvast open zetten zodat het haalbaar is om voor 18.00 uur door de 10 sluizen te varen tot en met Brussel. We kopen bij hen ook ons vaarvignet voor Vlaanderen. Het wordt wel duidelijk dat België uit 2 landen bestaat volgens de sluiswachters. En eigenlijk 3, want Brusselse mensen zijn weer een slag apart, volgens hen. We eten, op 100 meter van ons schip, erg lekker in de Brussel Royal Yacht Club.

Ik heb lang gedacht dat we Nederland niet zouden halen. Maar nu (met nog 1 week) lijkt het erop dat we toch de boot in NL krijgen.
Van Griekenland tot aan de Belgische grens hebben we ongeveer 3000 km gevaren. We zitten al over de 230 sluizen, dus die kan ik nu best even missen alhoewel er in België en NL toch nog een tiental komen. We hebben besloten om de boot, nog voor een maand, in Oude Tonge te leggen. Dit was tot 2 jaar geleden onze vaste ligplaats voor de zomer. We kunnen er terecht en laten hem dan daar tot de herfstvakantie. We hebben deze reis niet veel kunnen zeilen (veel wind tegen, bijna alsmaar) en dan kunnen we nog af en toe hier zeilen in ons eigen Zeeland. Je hoeft dus niet ver weg voor een lekker zeiltochtje. Dan varen we hem naar Den Bosch in de herfstvakantie.