3 tot 10 juli

3juli tot 10 juli.
Lastovo naar Viëste
We staan vroeg op, dat is nodig omdat het niet prettig is om in het donker een onbekende haven aan te lopen. We hebben 12 uur te varen.
We zitten al ruim op zee als om 5.16 uur de zon opgaat. Onderweg de Italiaanse vlag gehesen. Om 16.00 uur komen we in Vieste aan. Weinig wind, rustige overtocht. Op het terrasje aan de haven drinken we onze eerste welverdiende Italiaanse cappuccino. ‘s-avond verkennen we het stadje. We vinden een marktje met alleen streekproducten. We proeven er allerlei kazen en kopen dan een Pecorinno en nog een andere kaas. Verder gaat er nog een Limoncello mee, gemaakt van citroen en olijf.
We maken kennis met Catarina, eigenaresse en manusje van alles in haven, bar en alles eromheen. Ze hoort dat we onze boot willen laten overwinteren. Zij geeft ons haar kaartje en geeft aan dat het hier ook kan. Italië is zeker een overweging geworden. Goedkoper maar dan wel dichterbij Griekenland.

Vieste naar Trani.

Deels op de motor, deels zeilend. Bij het tanken in Trani merken we dat het hier afzetters zijn. Voor 16 liter rekenen €28,- af, belachelijk. Ook Italië kent zijn prijzen. Trani valt dan nog mee met €22,- per nacht.
We blijven een paar dagen en willen een auto huren en het Castello de Monte bekijken. Een achthoekig kasteel wat midden in het landschap staat. Met het cijfer 8 als uitgangspunt voor veel dingen die gebruikt zijn in de bouw. Ooit geplunderd door de eeuwen heen, maar als gebouw nog heel compleet. Unesco vond het in ieder geval de moeite waard om er wereld erfgoed van te maken.
De dag erop rijden we langs enkele havenplaatsjes om te kijken of we daar terecht kunnen en om ze te bekijken. We krijgen veel tips van mensen die de kust kennen. We gaan naar Giovinazzo (tip van Luca) en het is een super knus haventje. Helaas te ondiep voor ons. Hier is intussen ook een hittegolf gekomen en het is 37-38 graden ’s middags, dus geen doen om veel te wandelen. Auto rijden verkoelt dan nog iets. We rijden naar de Trulli’s. Ronde puntige huizen met speciaal van platte natuurstenen gebouwde daken. En dat kan een schuurtje zijn, maar ook een woonhuis of dak van een kerk. Alleen in deze regio zie je ze in Alberobello is er een hele wijk. Heel apart om te zien, witte kleine huisjes en op de ronde gestapelde daken, staan soms symbolen geschilderd die te maken hebben met het christelijk geloof. Ook dit valt onder het wereld erfgoed. Als daar geen geld van zou komen, vervallen deze bijzondere gebouwen, want in Italië horen we alleen maar verhalen over hoe slecht het gaat met de economie en het vinden en houden van werk. De economie is maar een klein beetje beter dan die van Griekenland
Zo zijn we 4 nachten in Trani gebleven. Morgen weer tijd voor een volgende tocht.

Trani - Bari. 8 juli.
Een rustig beginnende tocht eindigt met veel wind en een hobbelige zee. De havenmeester legt uit dat dit niet de eigenlijke wind is, maar een conflict wat ontstaat doordat een lage drukgebied en een hoge drukgebied elkaar ontmoeten. Dat resulteert in een sterke zeer zwoele wind die hard waait uit het Zuidoosten. De Tremontana deze wind houd vaak drie dagen aan. De heersende wind is hier Noordwest. Dit kan dagen duren, maar dat kan niemand voorspellen. De buurman die ons ook hielp aanleggen biedt aan ons naar een restaurantje te rijden. We eten in een visrestaurant die voor Rob iets anders maakt. Wel raar, iemand die geen vis eet. Hij heeft ook geen menukaart, maar vertelt wat we kunnen eten. Erg weinig mensen spreken een andere taal dan Italiaans. Een beetje een verrassing dus. Ik heb super gegeten en dingen geproefd die ik nog nooit gegeten had. We gaan terug naar de boot, de zee is weer rustig geworden.




Bari – Villa Nova di Ostani.

We varen weer uit. Een langere dag waar we deels zeilen, deels motoren en de zeilen op laten staan. Ze geven stabiliteit en zorgen toch ook nog voor voortgang. Maar als we ver onder de 5 knopen zakken in snelheid, zetten we de motor bij. Anders duurt het erg lang. Zoals jullie merken schrijven we niet veel over de tochten over zee. Je kunt zeggen dat over al, die op elkaar lijkende, golven ook niet veel te vertellen valt. Dat is ook zo. Het zijn vooral tijden van contemplatie, van rust, even op je gemak over dingen met elkaar praten of simpel stofzuigen of de blog bijwerken.
Het valt vaak niet mee om de blog te versturen. Zie maar weer eens aan een betrouwbare wifi verbinding te komen.
We lopen om 20.00uur een kleine vissershaven binnen. Men verwijst ons naar een steiger bij een kleine werf. Zoals overal staan er wat mannen om ons te helpen bij het afmeren. Een kleine haven, die er gemoedelijk uitziet. Niet erg diep, maar genoeg. Nog 40 cm onder de kiel. Een havenmeester is er niet, het is for free.
Vandaag waait het uit het noorden kracht dik 5 en het is bewolkt. We besluiten om een aantal dagen te blijven liggen. In de kleine vissershaven waar we nu liggen hebben we nog maar 40cm onder de kiel. Er is een klein groepje mensen (5) die hier dagelijks werken en kletsen. De hele dag staat zachte muziek aan. Het merendeel Italiaanse liederen uit eind jaren 60. Op dit moment het liedje Marina (de oudere onder ons wel bekend) De sfeer is gemoedelijk. Als we over het terrein lopen op weg naar de havenpier om wat te vliegeren, worden we uitgenodigd voor het middageten om 13.00uur. Eenmaal aan het vliegeren krijgen we een compliment van een visser voor onze mooie vlieger. Later als de vlieger door mijn onoplettendheid in het water is gevallen, komt de man voorbij lopen. Hij maakt de opmerking dat we wel een erg grote vis aan de haak hebben. Waarop ik verzucht ahh il vento (de wind) . We lachen allebei. Vanaf 13.00uur houden we het terrasje van de mannen in de gaten vanaf onze boot. Er gebeurt niets. We gaan naar binnen Marion gaat een middag dutje doen en ik schrijf wat aan onze blog. Om 14.00uur komt iemand ons halen “Mangare” wordt er geroepen. Als we bij het terrasje zijn stellen we ons voor, Roberto en Maria. Ja ja als jij het niet doet dan doen de Italianen het wel voor je.
Dan pas blijkt dat Angelo de eigenaar van de werf vandaag 55 jaar is geworden .We zingen voor hem.
Er staat een maaltijd klaar, er wordt voor ons opgeschept. Tja als je dan ja hebt gezegd om te komen eten bij vissers dan kun je niet op zo’n moment aan komen kakken met ja maar ik ben vegetariër. Leon een goede vriend van me, heeft met zijn mannen, omdat hij voor een ontoegankelijk geraakt bergdorpje een nieuwe weg had aangelegd, een speciaal voor hun klaar gemaakte maaltijd meegemaakt, waarbij hij als leider het lekkerste van de maaltijd kreeg voorgeschoteld. Hij kon ook niet weigeren en heeft het geiten of schapenoog opgegeten. Tja, als hij dat kan dan moet ik dat nu ook maar met pasta met mosselen en wat stukjes vlees kunnen. Het viel me gelukkig mee. En bovendien was het ondanks de taalbarrière enorm gezellig. Natuurlijk foto’s gemaakt en adressen uitgewisseld. We worden ’s avonds weer uitgenodigd voor het eten, maar het was al zoveel lekkers tussen de middag, dat we geen hap meer kunnen eten. We gaan later nog een glaasje drinken. Die Italianen kunnen eten zeg. En drinken trouwens ook. Ik geloof dat er 6 flessen wijn tussen de middag doorgingen. ‘s Avond was er een select gezelschap vrienden die allemaal wat te eten hadden meegebracht. En eindelijk zeker vier mensen die ook behoorlijk Engels spraken. Dat lucht op. We praten over de economische situatie in Italië en Griekenland. Voor de mensen hier vlakbij is Griekenland een veel gebruikt vakantieland. Ze zien de problemen wel, maar zeggen ons ook, je vooral niet te druk te maken, want voor toeristen blijft pinnen wel mogelijk en als je niet naar Athene gaat, is er niet veel aan de hand.
We willen van hier uit in 2 stappen naar Greece. Eerst nog 40 NM naar Otranto en dan nog een 35 tot 40 NM (nautical miles) naar Otonoi in Griekenland.