28 juni tot 2juli

28 juni tot 2 juli.
Zirje.
We varen een kort stukje naar het eiland Zirje. Een diepe baai waar het erg druk is met vooral “Mannen boten”. Dat zijn boten waar alleen mannen opvaren, vaak huurbakken en die vooral veel drinken en lawaai maken. En dan ook nog vaak Duitsers. Er varen er veel hier. We liggen er naast zo eentje. ’s Avonds gaat de muziek keihard aan en kunnen we luisteren naar slagers en popsongs uit de jaren 70 en 80. Blijkbaar kunnen ze nu even los, zonder vrouwen en rekening houden met een ander is er niet bij.
Wij gaan met de rubberboot aan de wal, even wandelen naar een ruïne van een kasteel. De resten zijn opgeknapt met het geld van de EU. Een ruïne van een Byzantijns kasteel uit de 6de eeuw. Niet dat er erg veel bewaard is, maar wel leuk om even te zien en je te beseffen hoe hier vroeger de ridders rondliepen. Strategisch een belangrijke plek.

Zirje – Rogoznica.
We beginnen op de motor, geen wind, later trekt hij bij en kunnen we nog een lekker stukje zeilen. We leggen vast aan een boei en de havenmeester vertelt ons dat er een grote supermarkt is waar we onze voorraden kunnen aanvullen. Komt dus goed uit, makkelijk dichtbij. ’s Avonds eten we bij een druk restaurant waar Rob een prima Vega Platte (voor het eerst sinds lang zitten er weer eens paddenstoelen bij, in een deegje gefrituurd) krijgt en ik gegrilde inktvis eet, van het houtskool vuurtje natuurlijk, jammm….
Aan de kade liggen de wat grotere vissersboten en verladen net hun gevangen vis. Verse octopus, langoesten, garnalen en veel grote en kleine visjes. Auto’s uit de omliggende eilanden staan klaar om een deel te kopen en mee te nemen naar hun woonplaatsen. Prachtig om te zien. Een overheerlijk ijsje sluit onze dag af. In de kuip drinken we nog een glaasje wijn bij bijna volle maan, voordat we gaan slapen.

Rogoznica –Eiland Vis.
Een wat langere tocht vandaag, dus heel wat uurtjes op zee. Ongeveer 35 NM (=7 uur). (Nautische zeemijlen. 1 zeemijl is ongeveer 1,8 km). Weer dolfijnen gezien dit maal 4 op 15 afstand. We hebben hier niet zoveel keuze om een plek voor de nacht te kiezen. Een grote baai waar de boeien te dicht op elkaar liggen en waar een vervelende deining staat. (Komiza) Niet de wind, maar de zee veroorzaakt de deining. We hebben geen zin om aan de wal te gaan en koken zelf. Rob vaart nog een rondje en brengt het afval weg. Een onrustige nacht.
Ankeren is niet zo makkelijk als we dachten. Het boekje over Kroatië van onze zeilvrienden (dat blijkt goud waard, waarvoor nog eens super bedankt) geeft goed aan waar je wel of niet kunt ankeren. Vaak is de bodem niet geschikt. Of er zijn rotsen met spleten. Daar wil je je anker niet in vast hebben zitten, want dan krijg je het er niet meer uit, of er is rommel gestort. Dan heb je nog veel kelp of zeegras, wat je wel bij elkaar kunt harken, maar daar slaap je niet gerust op. Zandbodem is er maar sporadisch en dan geeft een boei wel zekerheid, ondanks dat daar kosten aan verbonden zijn. En soms, soms zijn we gewoon te lui …….

1 juli, Vis – Lastovo.
Een tocht naar ons laatste eiland in Kroatië, Lastovo. Motoren, want er is vandaag geen wind of het beetje wat er is hebben we tegen. Al met al mogen we niet klagen, want we hebben tot nu toe 20 liter diesel gebruikt over een periode van 3 weken. We hebben veel kunnen zeilen. Vandaag maken we nog eens 20 liter op, dus dat brengt ons totaal nu op 40 liter. Het manoeuvreren in en uit havens, baaien enz. meegerekend. We overnachten aan een kade bij en hotel. Ze komen ons tegemoet met een welkomstdrankje, een soort grappa, maar dan zelf gemaakt en minder scherp dan slivovitsj. Dat betaal je dan ook wel zelf aan havengeld. Maar we kunnen hier zoet douchen en we eten voor het laatst uit in Kroatië.
Lastovo.
Vandaag is een dag van voorbereidingen voor de overtocht naar Italië. We krijgen via de mail van familie veel te horen over de gebeurtenissen in Griekenland. Ze houden ons op de hoogte. Het reisadvies is aangescherpt en je moet vooral cash meenemen, want pinnen zit er voorlopig niet in. Tja, moeten we dan geld meenemen voor de winterstalling van de boot, onze vlucht terug, ons verblijf daar? Is het wel slim om er heen te gaan, onze boot daar achter te laten? Vragen die ons bezig houden. Ik krijg een nieuwsbrief van een van de bedrijven (gerund door een Nl-er) waar ik een offerte had aangevraagd voor de winterstalling van de boot. Hij stelt vooral gerust en zegt dat dit allemaal geen invloed heeft op mensen die hun boot in Griekenland willen achterlaten. Grieken zijn juist blij met toeristen, want het is natuurlijk een grote bron van inkomen.
Bij het hotel heb je Internet en ik haal nieuws op uit NL. Een referendum komt zondag. Het zou toch wel vette pech zijn als we nu niet naar Griekenland kunnen, na 1 jaar uitstel. We wachten even af, we zijn er nog niet en we gaan eerst naar Bella Italië.
Wel lees ik dat vliegen nu bijna niks kost, veel mensen zien af van een reis naar Greece. Nou, als Joris en Amy nu langs willen komen, gaat het aan reiskosten niet duur worden.
We spoelen de rubberboot zoet af en drogen hem in de zon. We gaan tanken en checken uit bij de politica (douane) en het havenkantoor, dit keer geen toneelstukje?
We kopen van onze laatste Kuna’s 2 cappuccini en een paar koude biertjes. Dan vinden we een plekje voor de nacht bij een oude bunker voor een schip. Die werden in de tweede wereldoorlog gemaakt in de rotsen van de bergen. Dynamiet erin en boem, boem. Daar konden dan patrouilleboten, onderzeeërs ed. verstopt worden. Van bovenaf zijn die bunkers niet te zien, dus het waren goede schuilplaatsen. De rotsblokken die eruit kwamen, storten ze gewoon in het water ernaast. Je herkent ze omdat de geboorde gaten, waar het dynamiet ingaat er nog deels inzitten.
Tijd om wat extra te rusten en te typen. S Avonds zetten we een barbecue op de ruime betonnen kade met een puts met water ernaast. Tijdens het snorkelen in de middag hadden we grote scholen piepkleine visjes gezien. Tegen de schemer kijken we uit over het windstille gladde water. Van tijd tot tijd zien we een halve vierkantemeter tapijt van zilver boven water uitspringen. Blijkbaar is het etenstijd voor grotere roofvissen en proberen de kleintjes door boven water uit te springen te ontsnappen.
Vannacht rond 4 uur vertrekken we richting Italië. We doen er ongeveer 12 uren over (uitgaande van 5 knopen per uur). Dan komen we op een mooie tijd in Vieste aan en kunnen op ons gemak een plekje zoeken voor de nacht.

Kroatië was voor 3 weken een prachtig zeil land. Veel eilanden met heel veel water ertussen. Groots en uitgestrekt.
Allemaal eilanden met veel groene heuvels, netjes en erg schoon. Netter dan ik verwacht had. Aan het vaste land bergen, die langzaamaan lager worden als je naar het zuiden vaart. Dan is de kans op een Bora ook kleiner. De mensen vriendelijk, maar formeel en altijd in feilloos gestreken vaak witte bloesjes en er goed uitziend. Niets is rommelig of vuil. Er zijn wel huizen die oud en vervallen zijn, alleen in de authentieke dorpjes en dan naast perfect onderhouden huizen. Ook zijn er dorpen met alleen vakantie huisjes dat ziet er dan totaal niet schilderachtig meer uit. Heerlijke lokale gerechten gegeten en niet duur. Eigenlijk alleen Sibenik als grote stad gezien, gewoonweg omdat het overnachten met de boot aan het vaste land te duur was. Overal waar hier boot voor staat betaal je extra. ( we kwamen een grote stad aan het vaste land tegen, waar je voor even boodschappen doen een half dagtarief word gerekend, wat kan oplopen tot €25,-). We hebben bijna dagelijks gezwommen en gesnorkeld, bijna overal mooi helder water. Leuk om gedaan te hebben maar ik kijk ook uit naar Italië en het rommelige Griekenland. De taal hier kan ik niet herleiden, maar gelukkig spreken de meeste mensen hier Duits of Engels. Overigens lijkt dat Kroatisch wel erg op Italiaans, zeker als je verder naar het zuiden komt. (dat zal Luca niet met me eens zijn, denk ik.)

Maar nu wordt het even tijd voor wat andere dingen, een beetje cultuur snuiven en even niet zoveel varen. Italië voldoet volgens ons volledig aan die dingen. We gaan met de tips van Luca op pad en gaan op zoek naar lekker wijnen en voor Rob natuurlijk de pizza’s en voor mij een streek met heerlijke Mozzarella, volgens Luca dan.