11 tot 15 juli

Van Brindisi naar Otranto.

Overtocht met weinig wind onregelmatige golfslag.
Het is voor ons Ollandese erg warm. De ventilator draait de nodige uren. En zo nu en dan stoppen we om even te zwemmen midden op zee. Zwemmen in Italiaanse havens is streng verboden, het kan €300.00 kosten. Vooral in de havens (beschut) is het warm.
In Otranto aangekomen zijn schepen die voor ons zijn binnen gelopen na wat gezoek tussen de steigers maar voor anker gegaan op een plaats waar de golven nog behoorlijk doorstaan. Ik vrees dat er geen plaats meer is achter de golfbreker aan de kade of de steigers. We arriveren dan ook al laat op de dag (18.30). We informeren toch maar even. En , ja hoor, hier blijkt het voordeel van een klein scheepje maar weer. We mogen ons tussen twee grotere schepen persen. De buren zijn leuke Italianen. We hebben jullie in Vieste en in Trani ook gezien. Zo´n klein scheepje valt naast de honderden grotere blijkbaar wel op. Eén van de dames kan goed Engels we maken een gezellig praatje. We worden vaker voor Russen aangezien vanwege de vlag, maar zij had het opgezocht.
‘s-avonds gaan onze beide buren wandelen. Even wat privacy. Wij richten onze badkuip in. Ja, ja, dat zit zo. De plek waar je, achter de kajuit, buiten zit, noemt men de kuip. Je hebt aan beiden zijden een ruggensteun en een bank. De ruimte waar je je voeten zet lijkt wel op een badkuip. We sluiten de twee afvoeren ervan af. We gebruiken de twee doppen uit Joris z´n kindertijd (tijdens het varen hadden we zo soms een kinderbadje). In deze ruimte zetten we 20 cm water (slang van de wal). Marion, heel decent in bad met bikini aan. En ik maak een paar foto´s. Waarop Marion protesteert, gecensureerd. En dan ik, waarom nou. Je ziet de blauwe plekken op m´n benen. Vrouwen!………………… Heerlijk verfrist stappen we tegen de schemer de kant op om een wandeling te maken en te eten in het prachtige goed bewaard gebleven vesting stadje.
Otranto naar Othonoi (klein eilandje tussen Italië en Corfu in)
Het extra bemanningslid, de stuurautomaat en de bimini vergroten het comfort enorm. Als je 8 uur het schip, turend op je kompas, met de hand moest sturen dan kun je je voorstellen dat daar, al snel, geen lol meer aan is. Als je dan ook nog eens meedogenloos wordt gebakken door de Mediterranese zon dan snap je het wel. De stuurautomaat, die onvermoeibaar is, geeft je ook de ruimte om je navigatie beter te doen. Je kunt uitgebreid op je kaart of je navigatie programma op de Ipad kijken. Een schip op mogelijke aanvaringskoers uitpeilen via een elektronisch kompas. Even de zeilen verstellen. In de almanak opzoeken, hoe zat het nou met dat gevaarlijke rif vlak voor de aankomsthaven. En dat alles zonder van koers te raken.
We zijn net een shippinglane gepasseerd. Op de zeekaarten zijn, bij druk bevaren zeeën, geadviseerde wegen afgebeeld. Het grote scheepvaart verkeer wordt, (in dit geval) van noord naar zuid en van zuid naar noord hierdoor van elkaar gescheiden. Als je zo´n route kruist is het goed opletten. Wij varen gemiddeld 9km p/u, maar de grote koopvaardij 50 km p/u. Zij hebben altijd voorrang. Als je op open zeeën binnen een afstand van 1 mijl (1.8 km) voor hun kop oversteekt dan weet je zeker dat de stuurman van het andere schip staat te tandenknarsen en voor jezelf is het geen prettig aanblik om zo´n grootschip op je af te zien denderen. Marion heeft de hele ochtend wacht en zit in de kuip in een zacht verkoelend briesje onder de bimini. Ik had gisteren al voor de lunch een gebakken eitje willen maken maar de golfslag was zo ongemakkelijk dat het naar vandaag is verhuist. Nou zou je zeggen wat is er nou makkelijker dan een eitje bakken. Nou Hannes ga d´r maar aanstaan. Je moet zorgen dat het bakje eieren, de boter, de borden, en het brood, niet op de grond schuiven. Dan is het eitje tikken. Ehh, dan maar op de rand van de pan, want één hand heb je nodig om te kunnen blijven staan. Goh, wat glijdt die eierdooier in de pan snel heen en weer…. Waar is het zout nou? Die had ik klaar gezet,…o, die is naar achter in de kast geschoven. Dan een staccatodansje met vreemd patroon over de kajuitvloer om het eitje bij Marion in de kuip te serveren. Zien jullie die heksenketel al voor je?
Vandaag rustige golfslag we wiegen zachtjes naar onze volgende bestemming. Arrividecie Mare Adriatico, Bon giorno Mare Ionio (wat klinkt Adriatische of Ionische zee toch anders). We zijn op Othonoi aangekomen en daarmee hebben we de koers gekruist die ik 14 jaar geleden op weg naar Nederland met ditzelfde scheepje heb gevaren. We liggen in dezelfde baai als toen. Een memorabel moment. Bedankt Jan. Buiten op zee waait het amper maar hier is in de richting van de baai een dal waardoor de wind, tussen twee hoge bergen door, word samen geperst. Voor anker liggend, gaan we, alleen al door de winddruk op de mast zo nu en dan schuin. Echter geen golfslag. De wind, opgewarmd door het eiland, voelt aan als een warme föhn. Om 23.oo uur zak ik via het zwemtrapje het water in en met wapperende haren zwem ik, in het donker, een rondje om de boot. Ik droog me af. Een paar seconden later ben ik weer kurkdroog. In mijn blote onderbroek zit ik een uur later nog aan een glaasje wijn te nippen. Samen genieten we van de mooie sterrenhemel en wat vallende sterren………………..
De volgende dag vroeg zie ik pas goed hoe heldere het rimpelloze water is. Het lijkt als of de boot zweeft je ziet een scherp omlijnde schaduw van het schip op de bodem (3m). Elk pierenhoopje zie je op de bodem liggen, als ook het diep ingegraven anker. Als ik iets later aan het snorkelen ben zie ik aan de schaduw van de boot, op de bodem, het silhouet van Marion verschijnen. Ahh, ze is ook wakker. En ze komt ook zwemmen.
We blijven hier nog een dagje liggen, zwemmen, schrijven, lezen en luieren. Er is bovendien nauwelijks wind. Morgen weer verder.