van 18 tot 23 juli

Othonoi naar Gouvia op Corfu.
Veel bootjes vertrekken al ’s morgens vroeg. Je hoort de anker ketting die langzaam ingenomen wordt. We luieren nog een dagje op Othonoi. Ik oefen wat met snorkelen. Duiken met je pijpje in je mond en dan leegblazen zonder boven te komen. ´s avonds roeien we naar de kant en eten bij een restaurantje waar ook de Grieken zelf gaan eten. Meestal een indicatie om meer tussen de plaatselijke bevolking te zitten dan in het restaurant waar je vlees friet en salade krijgt, zoals ook in de rest van Europa. Ze verbouwen hier hun eigen groente en we eten voor het eerst sinds lang weer wortels, broccoli en `hosth` (Grieks fonetisch ), een soort spinazie maar iets minder zoet van smaak.
Ik eet lam erbij en Rob krijgt gebakken bolletjes van Courgette, kaas en iets van kummel, denken we. En natuurlijk onze eerste Griekse salade.
We krijgen grote sperziebonen en als toetje zelf gebakken appelcake van de zaak. Na 2 glaasjes Ouzo roeien we rustig naar ons bootje en kijken nog even naar de sterrenhemel, voordat we onder ons lakentje kruipen.

De dag erna varen we richting Gouvia. Een haven ooit aangelegd voor de watersport in een natuurlijke baai die beschermt is bij alle windrichtingen. Rob heeft gehoord dat er veel te doen is op watersport gebied en wil er graag kijken. Bovendien kunnen we even ons water (flessen) en andere dingen even aanvullen. Er is een supermarkt. De prijzen zijn even schrikken, totaal niet Grieks, maar ook hier heeft de tijd niet stilgestaan en deze haven hoort bij een keten van Marina’s, die over Kroatië, Turkije en Italië havens hebben. Bij het betalen voor één overnachting valt het op dat je een verzekeringsbewijs je paspoort en het liefst een vlaggenbrief moet laten zien van alles word een kopie gemaakt uiteindelijk krijgen we zes formulieren mee. Wat een bureaucratie. In Nederland willen ze de naam van het schip de schipper de maten van het schip en je rekent af. Daar krijg je dan één nota van. Rare Grieken daar in Gouvia. En het valt tegen. Alles bereduur, zelfs Wi-Fi en water moet je apart betalen. We nemen ’s avonds de achteruitgang van de haven en eten in een dorpje wat tegen de haven aanligt. Of eigenlijk andersom, het dorp was er natuurlijk al. Ze “profiteren” zo mee van de toeristen. Het is intussen erg warm geworden en gaan we dus niet de stad Corfu bekijken. Op open zee is het koeler en kun je zwemmen in water wat iets koeler is dan in zo’n baai.

Mourtos.

We varen richting Mourtos. Drie eilanden bij elkaar waar goed te ankeren is. Druk wel maar we vinden nog een plekje waar we ons anker laten vallen. Men ankert hier veel dichter op elkaar dan wij gewend zijn in Nederland. Veel mensen gooien hun anker erin en liggen 2 minuten later zelf in het water te zwemmen. Gelukkig controleert Rob altijd even met duikbril en snorkel of ons anker goed ingegraven ligt. Het blijft echter windstil en iedereen draait maar wat rond zijn anker rond. We komen de eerste huurboten tegen, dus iets meer opletten. Niet iedereen die hier rondvaart op een boot kan ook varen. Gelukkig is de zee groot en er is ruimte genoeg om elkaar niet tegen te hoeven komen. Internet is hier ‘s morgens goed en ik kan weer even mijn mails chequen. Rob gaat even het vuilnis wegbrengen en een broodje kopen. €4,50 voor een pak sap en een broodje. Betaalt Griekenland zo hun miljarden terug?

Griekenland is veranderd in wat we er tot nu toe van gezien hebben.

Paxos
We proberen te ankeren in een baaitje op 8m diepte maar nadat ik onderwater had gekeken, bleek dat er wel zand stukken waren maar ook grillig gevormde rotsen waar maar zo je anker in klem kan komen te zitten. Anker op dan maar.
We ankeren net buiten het stadje met achterlijnen naar de wal. Later varen we buiten om met de rubberboot naar het stadje. Net nadat we de haven binnen gevaren waren kregen we een stuk touw in de schroef. Marion roeit en ik probeer de boel te ontwarren. De schipper gekleed voor een bezoek aan het stadje had wel zijn zaklamp bij zich maar had zijn zakmes thuis gelaten. Er komt een speedbootje met een man die vraagt of hij kan helpen. Juist op dat moment vist Marion haar zakmesje uit haar rode tasje op. Ik laat het de dichterbij gekomen man zien. En vertel. Some women have lipstick in there bags, mine has very conveniantly a knive. We lachen allemaal. Een minuut later varen we weer. Het is onverminderd warm. Temperaturen zijn hier 37 ‘s nachts 27 en watertemperatuur 25. We merken dat we er wat slechter tegen kunnen dan 15 jaar geleden.

Preveza

We spreken een man op de kade van een grote jachthaven die 15 jr geleden met Europees geld is aangelegd. Hij verteld dat de haven er op goedkope wijze gebouwd is. En dat veel van dat geld op corrupte wijze in verkeerde zakken is terecht gekomen.
We zijn nog steeds aan het zeulen met drinkwaterflessen. Alle havens die we tot nu tegen kwamen zeggen dat ze drinkwater uit de slang hebben. Nou in sommige gevallen lijkt het wel of het rechtstreeks uit een zwembad gepompt is. Stel je daar s'ochtend een kopje koffie van voor. Leon wil jij een kopje. Arggg.....
We gaan even langs onze winterstalling en maken definitieve afspraken. En we zijn een vlucht aan het boeken voor over ongeveer 4 weken. Goede Wi-Fi verbinding dus we kunnen de blog er ook weer uitdoen.