Tropea, Italië.

Blog 3.
Santa Maria di Leuca.
Het weekend gaat voorbij en we wachten op onze dynamo. Styfan, de monteur is kundig op motor gebied maar voor de elektra wil hij een collega inschakelen. De spanningsregelaar op de dynamo blijkt stuk te zijn. Die moet besteld worden. Dan ist het verkeerde onderdeel besteld is, dus weer en dag wachten. Uiteindelijk komt er op donderdag een elektro mannetje onze dynamo aansluiten. Voor Rob is dat een half uurtje werk. Maar hij zit voor de dynamo en lijkt allerlei bezweringen uit te spreken over ons stroom gebeuren. Van het scheidingsblok wat Rob ertussen heeft gebouwd snapt hij volgens ons niks en ik zie Rob’s gezicht steeds meer betrekken. Hij heeft geen vertrouwen in deze man. Rob denkt dat het scheidingsblok misschien stuk is en wil dat ertussen uit halen. Gewoon ouderwets direct aansluiten op de accu zoals het vroeger altijd ging. De taal is een grote barrière. Italianen spreken zo goed als geen Engels en zeker in technische taal is het dan erg lastig met communiceren. Jongeren kennen vaak enkele woordjes. Men vraagt zich af of dit niet gewoon een vak is op school? Wij proberen via een vertaalprogramma op de computer met hem te communiceren. Maar zijn breed uitgemeten ant woorden zijn voor ons dan weer niet te begrijpen.
Uiteindelijk komt de man (monteur) met opgeheven armen uit ons motorhok en roept hard: “Garantia, garantia voor zijn hele leven”……..raar dat wij moeite hebben om hem te geloven. Uiteindelijk is de dynamo weer stuk na 3 uren varen. Mochten wel €210,- afrekenen.
In de haven liggen nog andere Nederlanders, waarvan een stel, Marleen en Frans, die bewust gekozen hebben om van hun leven te gaan genieten op zee. Ze hebben een rondje Atlantic gedaan in 2013 en 2014 en vorig jaar zijn ze van Frankrijk naar Italië gevaren. Ze hebben en website bijgehouden (deaurora.org) en daar staan veel leuke verhalen en goede tips in voor ligplaatsen en plekjes om te ankeren. Marleen schrijft daarnaast kortje verhaaltjes in het tijdschrift “Zeilen”. ‘Uit de kombuis’ heet het, waarin ze ook een recept beschrijft. Hun collega’s familie en vrienden snapten niet dat ze hiervoor kozen. Allebei een goede baan en een glansrijke carrière die ze nu niet voortzetten. Hij is econoom, zaken man, was dat bij een groot bedrijf en nadat hij daar gestopt is, is hij zelfstandig begonnen. En hij geeft les op Nijenrode. En daar moest hij wel even bij vermelden dat dat niet geweldig verdiende hoor. Marleen is oogarts, maar weer met een specialisme binnen dat gebied. Ze is meer academisch bezig (leidt oogartsen op)en is chirurg voor bepaalde onderdelen van het oog. Je zou denken, dat het mensen zijn met een bepaald dedain, maar dat is helemaal niet zo. We zitten af en toe bij hen in de kuip en drinken koffie of een borrel samen. Zij vertellen over hun reizen en hun kinderen en wij over de onze. Met de kaart erbij tekenen we plekjes op de kaart waar zij mooi geankerd hebben of waar het prachtig is om te wandelen of te zijn. Frans zit met Rob gebogen over de schema’s van de dynamo en het scheidingsblok, maar we komen er nu niet precies uit wat er mis is.
Ook treffen we een paar Belgen (Vlamingen) die motorpech hebben. Een stoterstang was verbogen. Styfan, de monteur voor motoren heeft slecht nieuws voor ze. ………………………………………………………………… De hele motor moet eruit en…………………………… Ze hadden met hun zoon in Crotone afgesproken. Dat ging dus allemaal niet door. Verdriet en tegenslag en dat weer accepteren en verder gaan. Bootjes mensen blijven altijd met hun boot klussen en daar hoort wachten ook bij. Wij waren blij dat we weer weg konden.
Op vrijdag 1 juli vertrekken we eindelijk na hier 6 dagen gelegen te hebben.
Het doel is in eerste instantie Crotone, zo’n 73 NM verder. Van de hak van de laars naar de zool van de laars. We varen na 3 uurtjes dus weer met een dynamo die niet laadt en terug gaan vinden wij geen optie. De zonnepanelen houden de accus al een week voldoende geladen. Ik had gelukkig een App gedownload die laat zien waar alle Volvo Penta dealers zitten in Europa. De volgende dealer (Rob wil geen andere monteur meer aan zijn motor) zit in Reggio di Calabria. We rekenen uit hoever dat varen is en aangezien je op zee lange tijd niets anders ziet dan water, heb je tijd genoeg om te bekijken wat je wilt gaan doen.
We besluiten door te varen. Als we 36 uren doorvaren, kunnen we in Reggio zijn. Zo’n 200 mijlen verder. Een nachtje door dus en even tanken tussendoor in Roccello Ionica. Als je rechte lijnen trekt over zee, betekent dat je de eerste tijd geen land ziet of een streepje aan de horizon. Bij elke kaap kom je weer even dicht bij land en heb je iets om te bekijken. Behoorlijk saai zo lang alleen maar zee.
Maar wel een mooie sterrenhemel waarin aan het aantal sterren geen einde lijkt te komen. En even denken we aan je kaartje terug Marty.
Gedurende de nacht komen we op twee km afstand ongeveer tien zeilers in tegenovergestelde richting tegen en een visser.
We wisselen elkaar af en lezen, rusten of slapen veel tussendoor. De zuidzijde van Italië is veel langer dan ik gedacht had. Als we in Reggio zijn en we tellen de mijlen die we gevaren hebben en nog moeten tot Zuid Frankrijk, we zitten op een derde van de totale afstand. We vinden het jammer dat we wat minder tijd hebben voor bijvoorbeeld uitstapjes naar eilanden zoals Ventotene en Stromboli.Ik vind langs de kust varen echt veel leuker, maar ons reisschema is al volledig op zijn kop door de pech in het begin van onze reis met de wateroverlast en nu weer een week kwijt met die dynamo. We gaan NL zo niet halen en informeren zo her en der al eens naar andere mogelijkheden. Port Napoleon in Frankrijk, (vlakbij Port Saint Louis, daar waar je de Rhône opkomt)wordt door iedereen genoemd in dit zeilwereldje. Ziet er inderdaad netjes uit als we het opzoeken op Internet, maar is erg stevig in de prijs. We laten het nog even rusten. We hebben nog even de tijd om hierover na te denken. Het liefst zouden we de boot natuurlijk thuis hebben van de winter, maar ja….
Al deze dingen zorgen er wel voor dat ik me heel anders voel dan de vorige reis. Het lange wachten, de lange zeereizen, zonder iets van het land te zien en helaas nog niet gezeild, steeds wind teveel of tegen, zeeziek zijn en toch ook een beetje de druk van tijd, geven niet het ontspannen gevoel van vorig jaar. Een heel andere reis is het. Meer lange tochten en minder gescharrel langs de kust van stadje naar stadje. Dat is toch meer mijn ding.
Onderweg van Santa Maria di Leuca naar Reggio zien we 5 keer dolfijnen. We zien 3 soorten. Vooral de kleine tuimelaartjes, maar ook een keer grotere dolfijnen. Met lichte strepen op hun zij en eentje met een stompe kop, niet zo’n puntneus als de anderen.
Reggio di Calabria.
Als we de haven binnen varen worden we door verwezen naar de Porto commercielle. Een klein haventje (drijvend) achter een drijven betonnen constructie. Er staat behoorlijk wind en Rob moet z’n best doen om met flinke een flinke wind op de kop achteruit goed aan te leggen. De aanblik van de stad (150.000 mensen) is niet aantrekkelijk en ook later blijkt er elke ochtend veel herrie van een fabriek die aan het water staat en golfslag van de vele ferry’s die hier aankomen en vertrekken. Dagelijkse diensten naar Sicilië. Maar ook naar andere plekken op Sicilië. De stad ziet er uit als industriestad met vele flats langs het water en veel vervallen terreinen en huizen waar nodig onderhoud aan moet gebeuren. Natuurlijk is het weer weekend als we aankomen, dus de dealer is dicht. Morgen zondag, dus we besluiten om de stadsplattegrond eens te bekijken en iets leuks te gaan doen.
Op de steiger komt een man met grijze haren en stelt zich voor als Saverio. Hij wappert met een gelamineerd vel papier. Trots verkondigd hij dat hij genoemd staat in de Almanak van Rod Heikel (voor zeilers een soort bijbel ). Hij stopt iedereen een taxi kaartje in de hand en vertelt dat hij alles wel kan regelen. Hij praat een paar woorden Engels en dat is fijn, want hij weet waar de dealer zit. 300 meter van ons plekje in de haven. Wij zijn moe na zolang varen en willen nu eerste even slapen voordat we de stad in gaan voor boodschappen. Tegenover de haven is een café en restaurant. Free Wifi en lekker eten. Als we binnenkomen is er een lawaai van jewelste. Groot scherm, zit helemaal vol mensen en er is nog een tafeltje voor ons. Italië voetbalt vanavond tegen Duitsland. Dit hebben we nog nooit meegemaakt, de hele tent springt op bij een (bijna) goal. En die tv staat knalhard. Italiaans temperament wordt hier zichtbaar. Hard voor de oortjes, maar leuk om te zien.
Wij zijn blij verrast de volgende morgen als Saverio langs komt met twee zakjes verse croissantjes. Gevuld met chocola, jam en met suiker. 4 stuks krijgen we er en hij wil niks betaald hebben. En dat doet hij elke morgen. Ook bij de andere 4 zeilboten. Hij is vriendelijk en probeert echt de zaak niet te bedotten. We ontbijten en lunchen van dit lekkers want ons brood was al op. We bekijken de kaarten en lezen in het boekje van Annelies dat er een groot archeologisch museum is. Daarnaast natuurlijk de grote boulevard langs de zee, waar ’s avonds de mensen flaneren in hun prachtigste kleren.
Rob wil even de plek zien waar de dealer zit, dus als we Saverio bellen voor zijn taxi, die ons naar het museum moet brengen, rijden we even langs de dealer. Vaak kun je al zien aan de locatie of het een beetje te vertrouwen is en of je kennis van zaken kunt verwachten. Als we er aan komen, zakt mijn moed in de schoenen. Een omgeving met vervallen gebouwen, oude industrie die leeg staat en een beetje enge buurt. ’s Avonds, als we terug lopen van het centrum lopen we weer langs maar dan zijn er de dames van plezier en dat alles geeft ons niet het vertrouwen dat het hier wel gaat lukken met de reparatie. Maar we weten dat je niet zo maar een Volvo dealer wordt. We hopen maar op het beste.
Het bezoek aan het museum was prachtig. Omdat het zondag is het gratis entree en Saverio wil dat we persé eerst koffie met hem gaan drinken op, zijn kosten, in een klein espresso barretje, waar hij blijkbaar vaste klant is. Hij is vandaag 50 jaar getrouwd zegt hij. En hij verteld dat hij kapitein is geweest op een grote olietanker. Ik geloof hem niet maar laat dat niet merken. Hij is ronduit een innemende persoonlijkheid. Ik mag hem wel.
Reggio en een groot deel van Zuid Italië is vroeger Grieks geweest er zijn veel opgravingen geweest en er is veel gevonden in de oude graven en bij het herbouwen van de stad. Die heeft veel te lijden gehad van oorlogen en aardbevingen en is bijna volledig herbouwd. Het bezoek aan het museum hebben we expres gepland op het heetst van de dag. Het is koel en lekker in het museum. De topstukken van het museum (letterlijk) zijn twee prachtige bronzen blote mannen beelden. Heeft Marion natuurlijk weer uitgekozen. Na afloop eten we een gelati.
We wandelen terug en eten onderweg iets op een terras. Er staan hier heel veel echt oude bomen langs de boulevard en ertussen zijn terrasjes en eettentjes gebouwd. Rob eet pizza en ik kies gefrituurde inktvis en gamba’s. Als ik de eerste gamba open pel, zie ik een felblauwe inhoud. Hanneke, ik had nu graag jouw advies gewild. Ze frituren ze in het geheel dus de darm zit er nog in. Geen probleem, maar bij deze (niet allemaal) was meer als de helft helder blauw van kleur. Ik kende het niet en vond het te eng om op te eten. De ober bleef maar zeggen dat het kwam door : La mare, la mare….Nou, ik durfde dit niet te eten en heb het terug gegeven.
De volgende morgen (maandag) is Rob al vroeg met de dynamo naar de dealer. Ik heb er slecht van geslapen en ben het nu wel beu met die dynamo. Na een paar uur komt Rob terug en is tevreden. Een rommel werf waar de dealer zit, maar hij weet waar hij het over heeft. Hij stuurt onmiddellijk een man met onze oude dynamo als voorbeeld op weg om een oezet (used) te zoeken na een kwartier word er gebeld dat een gebruikte niet beschikbaar is maar nieuw wel. Wat kost hij… ok doe maar, maar jullie zetten hem er in. Een man die binnen een half uur klaar is, alles controleert en weet waar hij het over heeft. Hij laadt weer goed en Rob is tevreden. Ik wacht nog even af, maar zoals later blijkt is het nu helemaal oké. Het scheidingsblok is ertussen uit en we kijken in NL wel weer wat en hoe we dat aanpakken.
We gaan boodschappen doen in een mega supermarkt en laten ons en de zware boodschappen thuis brengen met een taxi. Saverio was niet bereikbaar maar die zien we later nog in de haven en daar kopen we nog enkele flessen wijn van uit zijn kofferbak. Ik eet ’s avonds verse tonijn, net uit zee en dan gegrild, jammie…..morgen naar Tropea. Ongeveer 8 uren varen. Tja, kleine stukjes kennen ze hier niet. De straat van Messina is op z’n smalst 1.5 mijl en kent op die plaats door de stroming grote draaikolken. In onze situatie was het er betrekkelijk rustig hoewel ik, korte tijd, wel heftig met de hand moest sturen. En de snelheid in een minuut van 7 naar 1.8 knopen terugliep. Rustige overtocht naar Tropea (gentlemans journey). We hebben een heerlijke avond in een prachtig oud bergdorpje, maar daarover later meer.
Lieve groetjes weer van ons, Rob en marion.