11 tot 15 juli

Van 11 juli tot 15 juli.
Villa Nova di Ostani naar Brindisi. Motorpech.
We maken toch maar een tussenstop. Geen zin om heel lang te motoren. De wind is zo weinig dat het wel helpt, maar de motor moet wel aan, willen we 5 knopen draaien per uur. Brindisi heeft meerdere havens, maar we hadden een tip gekregen, de derde Marina. Dat blijkt een werfje te zijn voor kleine scheepjes. Het is zondag , dus er wordt niet gewerkt en we treffen alleen een van de twee broers aan die eigenaar zijn van deze werf. We stoppen ook omdat we een andere trilling in de boot voelden dan anders. De relingdraden trilden mee tijdens het draaien van de motor en dat is normaal niet. Het valt een ander misschien niet eens op, maar als je de hele dag op een bootje vaart, ken je alle ins en outs van zo’n bootje. Rob gaat op onderzoek uit en hij ontdekt dat een van de vier steunen, waar de motor op staat, los is gekomen en de opvulschijven liggen ernaast. Shit, dat betekent de motor eruit laten tillen voor een boutje die eruit gevallen is of afgebroken. Tja, dat gaat geld en tijd kosten. En de scheeps technische dienst moet aan het werk i.p.v. vakantie. Baal, baal…..Dat is een tegenvaller.
We laten een offerte maken en dan is het altijd kiezen tussen een prijs vragen voor de hele klus ineen of per uur betalen. En ze weten dat we zo niet verder kunnen. We kiezen toch voor een totaalprijs, want de motor moet ook weer uitgelijnd worden met de schroefas en dat kost met dit soort steunen vaak veel tijd, weet Rob uit ervaring. Ze offreren €600,- excl. Btw. En dan gaan we zelf nog demonteren en weer monteren als de steun weer gemaakt is. Onze verzekering geeft aan dat dit niet onder de dekking valt. Dit is gewoon een reparatie. En extra kosten voor overnachtingen ed. Tja, daar belt hij me over terug.
Het is niet anders, en we zeggen ja tegen deze offerte.
Alles uitruimen en in onmogelijke positie in een kleine machine ruimte. En dat bij hoge temperaturen. Terwijl Rob daar dubbel in ligt, ziet hij dat het uitlaatspruitstuk ook nog lek is. Het rook soms anders en dat waren blijkbaar de gassen die vrij komen als dat ding lek is. Twee reparaties dus. Beter nu dan over een aantal dagen. We maken alles zo goed mogelijk los en wachten de maandag af. Marion sleutelt mee, Wauw(Rob). Zo’n uitzicht hebben de meeste monteurs niet. Een van de broers is duidelijk de techneut en de ander de zakenman. Maximo, de technische man, stelt voor om de motor er niet uit te hijsen, maar te kantelen. No problem. Wij gaan het proberen want het zou dagen werk schelen. Het werfje is nog best druk, ondanks de vele klaag verhalen die we hier horen over geen banen, naar het buitenland gaan om werk te vinden en de regering die schandelijk veel geld in eigen zak steekt. Hier werken toch zeker 6 tot 8 mensen. Een mannen wereldje uiteraard, en in eerste instantie afwachtend. Maar al naar gelang dat we verder komen met de klus en Rob toch wel een volwaardige monteur blijkt te zijn, worden er grapjes gemaakt en stijgen we in achting. De monteur die zich zelf in de motorruimte moet persen klaagt,hijgt en puft behoorlijk. Small boat, si si…..Caldo (warm). En Rob si capizi. Als Rob dan onze ventilator op de monteur achter de motor richt, klinkt het enthousiast si, si, molto bene…

De klus is op dinsdag geklaard en we gaan afrekenen. We willen onderhandelen over de prijs, want uiteindelijk is er maar 2 uren door deze monteurs bij ons gewerkt. En Rob heeft vanmorgen met de lasser het spruitstuk gemaakt, ook 1 uur. We zitten met beide broers aan tafel. De technische broer pakt een papiertje en je ziet wel dat hij snapt dat dit een te hoog bedrag is de geleverde diensten en goederen. Hij rekent wat en wil 3 uren gaan rekenen en het liggeld (€15,- per nacht). Maar de zakenman neemt het over. Hij rekent en schrijft, pakt een rekenmachientje en rond een paar keer naar beneden af. En schuift tenslotte een krabbel onder onze neus van €500,- for all. Als je dan het liggeld eraf telt is het een redelijk bedrag.
Een goede plek geweest met een betere steiger dan in de meeste havens en vriendelijke mensen.
We genieten van de klank van de taal. Overal waar we komen word er in onze ogen nadrukkelijk uit gehaald op klinkers vooral de ooo’s en de aaaaa’s. Stel je maar voor dat Antoniooooo heel anders klinkt dan Anton in Nederland. De manier van praten klinkt erg theatraal en ik vind de gebaren en gezichtsuitdrukkingen zijn dat ook. Heerlijk. Leuke taal om wat in te oefenen om te praten. Vaak wordt je overvallen met zinnen of woorden waar je niets mee kunt maar het lukt soms ook om dingen te herleiden. Bijvoorbeeld. Kom je een restaurant binnen, en stuntel je wat met Tavola a due, per favore? Krijg je te horen, prenotate? Het kost een seconde meer en je vervolgd met ,no. Pre = voor.. notate= notitie. Dus, niet gereserveerd. O.K. het is ook een te verwachten vraag.
In deze haven zien we een raar verschijnsel. Er zwemmen hier honderden vissen die lucht happen. Hun bekjes net boven water. Italiaanse kooikarpers??? En soms springen ze massaal het water uit alsof er op ze gejaagd wordt en dat maakt een hard spetterend geluid. Ik probeer een filmpje op het blog te zetten, maar weet nog niet of dat gaat lukken.
We rekenen af en morgen gaan we door naar Otranto.
Op naar Griekenland.

En dan nog even een stukje over mijn duizeligheid. Er zijn veel lieve mensen die er naar vragen.
In de eerste weken heb ik me daar helemaal niet mee bezig gehouden (go in the flow) en was alles wennen en vooral een vakantie gevoel krijgen. In de loop van de daarop volgende weken was er meer rust en tijd om stil te staan bij jezelf. Het is helaas niet weg en eerlijkheidshalve betwijfel ik of het echt zal verdwijnen. Ook als artsen anders beweren. Met het varen gaat het goed, maar ik moet beter letten op waar ik mijn voeten neerzet en ik merk dat ik niet meer zo stabiel sta als vroeger. En een boot is natuurlijk altijd een wiebelig geheel, en in dit geval een uitdaging. Ik moet me meer vasthouden en meer balans zoeken.
Maar geen zorgen (Annelies). Ik doe voorzichtig en zorgzame Rob neemt klusjes over die ik vroeger deed. Al met al goed te händelen en maar goed dat we vorig jaar niet vertrokken zijn. Dan was het vast anders geweest.